06.02.2023 04:17
Güneş söndü. Yüreklerimiz sustu. Ruhlarımız hayata küstü. Geriye acılarımız, hüzünlerimiz ve kederlerimiz kaldı. Zaman geçiyor ama içimizdeki acı geçmiyor...
#198905527
✒️Nedir sizi bu kadar burnum da tüttüren?
↪️Kardeşliğimiz mi?
↪️Samimiyetimiz mi?
↪️Acılarımız mı?
🍃
Kur’an-ı Kerim de bir ayet vardır; Melekler ve ruh, miktarı elli bin yıl olan bir günde Arşa yükselir.Yani basit bir hesaplama yaparsak, bize göre elli bin yıl,O meleğe göre bir günmüş.Peki bu dünyada yüz yıl yaşayan bir insan,O meleğe göre ne kadar yaşamış olur? Elli bin yıl önce aya, sonra güne,Sonra saate, dakikaya ve saniyeye çeviriyoruz. Ve ortaya korkunç bir rakam çıkıyor.Dünyada tam yüz yıl yaşayan bir insan,O meleğe göre üç dakika yaşamış olur.Tam üç dakika.Dünya hayatı elli yıl, altmış yıl, yetmiş yıl olan insanlar da var.Yani bu kadar yaşamış bir insan o meleğe göre tam bir dakika iki saniye, üç saniye yaşamış oluyor.O zaman şunu göz önüne almak zorundayız; ebedi hayatı kazanmamız için;Küslükleri bitirmemiz için, problemlerimizin geçici olacağını düşünmemiz için, ufacık şeyleri kafamıza takmamak için, aşk acılarımız için, maddi problemlerimiz için, terfilerimiz için, Sınav kaygılarımız için,Tam iki dakikamız var. Bu kadar. Dünya boş, dünya boş, dünya boş diye kendimizi kandırmayalım. Dünya yalan diye kendimizi kandırmayalım.Neden biliyor musunuz? Yalan olan biziz. Bu iki dakika içerisinde ebedi hayatı kazandık kazanamadık,Problemlerimizi çözdük çözemedik,Küslüklerimizi bitirdik bitiremedik,Aşk acılarımızı gömdük gömemedik,Tam iki dakika mız var. Yoksa bizi, Kocaman bir felaket bekliyor.iki dakikayı, iyi değerlendirelim.
Neden Oğuz Atay? Neden özellikle onun sözleri?
"İdeolojilerimiz ve hayata bakış açılarımız benziyor."
Hayata nasıl bakıyorsun?
"Bir tabutun içinden."
Oğuz Atay
Bu sabah yaklaşık 6.36 sıralarında henüz uykudayken depreme uyandım. Ezan okunuyordu, ben uykudan yeni uyandığım için ne yapacağımı bilemeden öylece uzandım. Sarsıntının bu kadar uzun süreceğini tahmin edemedim aslında. Kaçmak yer değiştirmek kapının eşiğinde beklemek şöyle dursun yataktan kalkamadım bile. İmam ezanı okuyordu; sabah ezanını, öylece ezana odaklandım. Sarsıntı şiddetini arttırınca imam duraksadı ezanı okurken, sarsıntı yavaşlayınca kaldığı yerden devam etti. Bir süre sonra (ne kadar sürdüğünü anımsamıyorum) tamamen kayboldu koca evin sallantısı. Sonra yavaş yavaş kendime gelip olanları idrak edince aklıma geldi, birkaç gecedir canım sıkkın uyuyorum. Sebebi tahmin edilebilir şeyler; gelecek kaygısı, geçim sıkıntısı, borçlar, ruhsal bunalımlar vs vs... Herkesin hayatında bir parça olan sıkıntılar...
Depremin şiddeti biraz daha yüksek olsaydı ve ben son olarak duyduğum ezanın, artık devamı gelmediğinde enkazın altında göçüp gitseydim dün ve önceki geceler yaşadığım sıkıntılar aklımın kalbimin bir köşesinde yok olacaktım. Hiç kimse bilmeyecek hiç kimse hissetmeyecekti yaşadığım acıları, duyduğum son sesin imamın hayatı ile birlikte yarıda kalan ezan olduğunu. Hep söylediğim gibi hayat çok kısa, elbette acılarımız olacak elbette kendimizi kötü hissettiğimiz anlar olacak ancak kendimizi kaybedeceğimiz sevdiklerimizi kıracağımız kadar ileri gitmemeli bu durum. Her şeye rağmen, bir önceki gün, hafta, ay ne yasadiysaniz yaşayın yeni bir güne uyanabiliyorsanız gülümsemeyi sevdiklerinize onları ne kadar çok sevdiğinizi söylemeyi ihmal etmeyin. :)
Acıyla başa çıkabilmek
Ayakkabılarımın altı delikti; ama üstü her zaman boyalıydı...
Sözde ki ince çizgi,
Acılarına ve yaralarına rağmen dik duruşun, kendinden ödün vermeyişin be daha birçok şeyin anlamı yatıyor içinde.
Acılarımız la yaşamayı yada onları umursamamayı öğrenmeli..
Ernesto Che Guevara
Acı ; adamı yoğurur, pişirir, kıvama getirir ve eğer acıyı iyi yönetirse bir insan, o acı onun hocası, muallimi olur. Acıyı yönetmeyen/ yönetemeyen adam ise trajedi yaşar. Dolayısıyla biz, acılarımızla barışmak durumundayız. Bunu becerebilirsek acılarımız en büyük nimetlerimiz olur.