Kafka kitapta kendini; zayıf, güçsüz, çelimsiz ve eğer varsa babasının içinde saklı iyiliği arama kararlılığından ve cesaretinden yoksun bir karakter olarak betimliyor. Baba figürüyse onun için her şeyin ölçütü. Ne yazık ki birbirlerinden oldukça farklı, birbirlerine oldukça yabancılar.
Babası Kafka'nın hayatı üzerinde devamlı yargılayıcı ve baskılayıcı durumda. Memnun olmaktan ve onaylamaktan çok uzakta. Kafka'nın bağımsız bir birey olabileceği ortamı yok, daha da kötüsü öyle olabileceğine dair inancı ve özgüveni dahi yok. Anlayıştan, sevilmekten ve saygı duyulmaktan uzak. Babasının kapıdan kafasını uzatıp hafifçe selam vermesi bile onu mutluluktan ağlatmaya yetiyor. Korkuyor, çok büyük bir suçluluk duyuyor. Güçlü ve kusursuz otoritenin, babasının karşısında savunmasız ve onun gibi olabilmekten çok uzakta.
Bu mektup ve Kafka'nın diğer kitaplarının besin kaynağı; babası ve ondan bağımsızlaşma çabası. Kafka'nın benliğini etkisi altına almış hiçlik duygusu.
buruk ve etkileyici.
