''Güzel şeyler düşünmeme rağmen, ağlamak geliyor içimden...''
Boşluğundayım bu dünyanın,
Darağacına asılmış bir beden kadar hissizim. Hem bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden, hem öylece susmak tek kelime bile etmeden. Kim anlar ki içimizin yandığını?
Ya da kime anlatabiliriz, ciğerimizi deşen acımızı?
Kime söylenir böyle şeyler?
Bu yalnızlık kiminle paylaşılır?
Kim kızabilir özendiğimiz hayatları gözlerimizin önünde yaşayanlara "Hayallerimi çaldınız!” diye bağırsak ne fayda?
Daha kaça katlanabilir kimsesizliğimiz, yetmiyor matematemiğimiz…
Ah, anne, anneciğim! Sen beni hala çocuk sanıyorsun. Niye başımı dizlerine koyup uyuyamıyorum artık? Böyle kararlı olmam, sürekli kendimi tutmam neden gerekiyor? Oysa içimden ağlamak geliyor. Beni teselli etmeni istiyorum. Yaşım çok mu büyük sanki? Kısa pantolonum hala gardropta asılı değil mi? Aradan o kadar az zaman geçti ki... Neden bu kadar sessiz sedasız bitiverdi çocukluğum?
Nazım Hikmet
Benim ne ağlamak, ne gülmek, haykırmak
geliyor içimden.
Dağlar, taşlar, kurtlar, insanlar
hepiniz bahtiyar olun.