~SON
"Sabah gözlerimi sana açarım. Akşam, uykularımı senden alırım. Nereye, ne yana dönsem karşımda mutluluğun o harikülade baş dönmesini bulurum. Böyleyken gene de şükretmem halime, hergelelik, açgözlülük eder, seni üzerim. Aklıma gelmez sana ağırlık, sana sıkıntı olurum. Nemsin be? Sevgili, ! dost, yâr, arkadaş... Hepsi. En çok da en ilk de Leylâsın bana. Bir umudum, dünya gözüm, dikili ağacımsın.
Uçan kuşum, akan suyumsun. Seni anlatabilmek seni. Ben cehennem çarklarından kurtuldum, üşüyorum kapama gözlerini..."
Elinden geleni yaptıktan sonra, hala olmuyorsa, sıra ayağından geleni yapmakta gitmek gibi mesela
Elin , yüzün, havan bıraktığım gibi mi?
Korkunç özlemişim seni
" Kendi kendinle yetinmek , dünyanın öbür adıdır ."
“Şu telaşlarım bir bitse diyorum.
Belki uzaklara giderim.
Çoktandır gitmek istediğim yollar var..”
"Ya sen nicesin ömrümün varı? Sensiz ne olur, ne olabilir, onu unutmamalıyım oysa. Her adımdan, her düşünden, her düşten önce seni karşıma alır, bakar, sorarım, bunu bilir miydin? Başkaca dövüşemem ki. Yenilmemenin tılsımı...
Hasret ile gözlerini öpeyim. Orası öyle ya, bu hasret böyle biter mi?"
Aslında yalnızlık duymayan, can sıkıntısı çekmeyen sade hayvanlardır.
Acının fazlası, daha doğrusu bu kadar mânâsız sıklığı, uyuşturuyor, kurutuyor...
Kişi, kabiliyetine ve haysiyet duygusuna göre acı çeker, sevinç duyar. Ölmedim.
Hiç sevmem böyle olmayı. Yoksun, garipsi, yenik. Bugünler böyleyim ama. Bir ölçüsüzlük ya da idrâk bulanıklığı bu.
De bana, budala mıyım yoksa zeka zehri ile belada mı?
İnsan'dan mahrum bir cehennem karanlığında nasıl da bulduk birbirimizi...
Kendine iyi bak.
Bir daha hiçbir ana doğurmaz seni.
Bir daha hiçbir cihan bulamaz seni.
Kimselere mecbur olmadım, olmam da. Yiğitliğim ve rivayet olunan erkekliğim, bundandır... Ama senin mecburun olmak, beni hiç mi hiç küçültmüyor. Aksine yüceltiyorsun, İNSAN ediyorsun, yaşatıyorsun...
“Bin yıl, bahar içre ömrünü sürsün,
Seni doğuran ana.”