Her çocuk biliyor artık kurban olarak doğduğunu. Annenin, “ben doğurdum” gururunun kurbanı olarak başlıyor bu serüven. Sonra: Az daha dayan kalbim az daha, diye diye geçecek koskoca bir yaşam. Uyuyup iyileşmeyi bekliyor insan, uyuyup unutmayı. Sonra birden sabah.. Birden kalp ihlali.
Ey çehremizin bozulmamış hâli. Hayat, hapsolmuş mutluluklardır; yeryüzü yusyuvarlak bir kefen. Topraktan kalbimize uzanan yolda, elini uzatır yaşam diye ölümün suskun hayvanı. Tutar da neden sonra yanarız soğukluğundan. Hazan sessizce sızar kefen diye sarınarak ölü yaprakları, kış bahçesine gül yokluğundan. Biçareler dolaşır şimdi kalbin sokaklarında.
Dünya bir çöldür, nasıl yürüneceğini öğren. Güneşle ayın evliliğini kutlayacağımız günler uzak da olsa, hayalimizden vazgeçecek değiliz.
| Ahmet Menteş