Ahmet Hamdi Tanpınar

Burada hayat bir bakıma göre ancak müsaade edildiği nispette bizimdi.

İstanbul esirdi ve hepimizi taşıyan içtimai gemi alevler içindeydi.

Fert olarak herkes şahsen milli namus uğrunda ölüme razıydı. Fakat cemiyet olarak bir istikbal endişesi içinde idi.

Bir türkü dinledim eğin ağzından
Haykırıyordu oğul oğul diye
Kim bilir kaç asrın kış ve yazından
Toplanmış acısı ıssız geceye

Her şey bu sesteydi ölüm, sefalet
Hepsinden acısı sapsarı açlık
daima yanık
Bağrımızda saplı hançer ey gurbet

Bu daima böyledir. Hadiseler kendiliğinden unutulmaz. Onları unutturan, tesirlerini hafifleten, varsa kabahatlilerini affettiren daima öbür hadiselerdir.

Dışarıdan mahallemizin ve çocukluğumun sesleri geliyordu.

Unutma, insan vazife ve mesuliyet duygusudur.