Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor.
İnsanların,içinde işe yarayan tek şeyin şu cümle olduğu bir kitap okuduğumu hatırlıyorum,insanların hepsi belirsiz bir süre için ertelenen ölüm cezasına mahkumdurlar.O halde durumumda nasıl bir değişiklik oldu ki?