Hz. İbrâhîm kendi başına bir ümmettir. Bir
zevke sahiptir kendi içinde.
... ârifin kelâmı dölleyici kelâmdır, içinde enerji taşır. “Logos
spermaticus” denilmiştir,
“Gerçek söz gebe bırakır.”
Kulaktan içeri girdiğinde kalbi döllüyor ve kalbi döllediğinde
kalpte veled-i kalb yâni kalp çocuğu doğuyor. Kalp çocuğu
doğduğu zaman o kişi tekâmül basamaklarında ilerliyor.
Ârif olmayanların sözleri ise bu kulaktan girip öbür
kulaktan çıkan, dölleme gücüne sahip olmayan kelâmlardır.
Zâten onların bir tesiri olmaz, silinip, kaybolup giderler.
Onun için ârifin kelâmı hakkında “Ârifin her bir sözün
duymaya insan gerek/ Sanma ki âlemde hayvan olan anlar
bizi” diyor Niyâzî-i Mısrî bir şiirinde. Ârifin sözünü duymaya
kulak gerek.
Peygamber sevgisi ve O’na olan hürmet sâdece millete âit bir husus değil.
Pâdişah da aynı sevgi ve hürmet ile O’na bağlı, O’nun emrinde olurdu.Topkapı Sarayı ‘Kutsal Emânetler’ dâiresinin temizliği pâdişahın vazifesi idi. Ramazan ayının 14.günü gümüş bir faraş ve ona uygun bir kürek ile burasını siler, temizler dışarı çıkınca elindekileri görevlilere verirdi. Padişah Peygamberinin hizmetini yerine getirmeyi kendine bir vazife edinmişti.Sultanın bu davranışını;
“Yeryüzünün sultanı, siyasî erkin başı bile olsam aslında ben O Mâneviyat Rehberi'ne bağlıyım, benim başım O’nun ayağının altındadır."
anlamında sembolik ama bir o kadar da derin
anlamlar içeren bir gözle değerlendirmek gerekir.
Müslümanların Hz. Peygamber’e olan aşkları ve
muhabbetlerini ortaya koymaları için bir Danimarkalı’nın
karikatürüne ihtiyaç duymaları beni çok rencide etti şahsen.
Bizim Hz. Peygamber’e olan sevgimizin ne Danimarkalı’yla
ne de Fransız’la bir irtibatı olmalı. Oralarda sâdece bizim
Peygamberimizi değil Hz. Îsâ’yı da Hz. Mûsâ’yı da alaya alan
karikatürler zaman zaman yayınlanır. Ateist bir kimsenin
inanan bir kimsenin kutsallarına saldırmasına izin verilmesi
Batı demokrasilerinin tam tarafsız olamadıklarının ve hatta
inananlar aleyhine taraf almasının bir göstergesidir.
Taptuk Emre’nin
kapısını çaldığı zaman Yûnus Emre’ye önce odun taşıttılar.
Ne demektir o, dışarıda bırak benliği, öyle içeri gir, demektir.
Odun taşıtmak, ona hakaret etmek, onu küçümsemek veya
ekonomik anlamda burada bir ameleye ihtiyacımız var,
anlamına gelmez. Burada bir kişisel gelişim eğitimi vardır.
Bir insân-ı kâmil bulasın ki o kâmil sana seni tanıta,
demişlerdir. Bakınız, insân-ı kâmil size kendisini tanıtmıyor.
Bu kâmil, size yine sizde olanı tanıtıyor. Geleneksel eğitim
anlayışında bir kişinin kendisini tanıyabilmesi için dışarıdan
birisinin ona kendini görsün diye ayna tutması gerekir. Buna
“Cemâl cemâle karşı” denir. İşte bu noktada demişlerdir ki
bir öğretmeni kabullenmeyen kişi kendi hodbîn nefsiniöğretmen edinmiş olur. Nefs de şeytândandır. Nefsin
öğreteceği şeyler de dolayısıyla şeytânî şeyler olacaktır.
Bunun mânâsı budur.