"Ölüleri yaşayanlar gömmeli, fakat burada yaşayan hiç kimse yok; hayatta olanlar uykuda geçiriyorlar ömürlerini. sen onlar için mutluluk yaratamazsın, kendi kederlerinin bile farkında değiller,üzülemiyorlar bile artık, çünkü çoktan tükenmişler."
"Nedense savaşta ve devrimde insanlar hep rüya görür" demişti Jeyev. "Barış zamanında olmaz öyle şey; herkes kütük gibi uyur."
'Hayır arkadaş, her iktidar bir çarlıktır, aynı synkletos ve monarşi, çok şeyler düşündüm ben.’
‘Ya ne gerekiyor peki?’ dedi kafası karışan muhattabı.
‘Mülkiyeti aşağılamak, insanları da başıboş bırakmak. Daha iyi olur öyle, tanrı biliyor ya gerçek bu!’
‘İyi de bu dediğin anarşi!’
‘Ne anarşisi yahu, bireysel hayat sadece…
"Güneş ancak açlığı doyurabilir, açgözlülüğü değil..."
"Ne kadar okusa ve düşünse içinde hep boş bir yer kalıyordu, betimlenmemiş ve anlatılmamış bir dünyanın tedirgin bir rüzgar gibi içinden geçtiği o boşluk..."
Nedense savaşta ve devrimde insanlar hep düş görür. Barış zamanında olmaz öyle şey; herkes kütük gibi uyur.
Kalp dediğin insanın ırgatıdır yahu, işçinin ta kendisidir o.
İnsan hiçbir şeyin yokluğunu çekmese ve kederlenmese başka bir insanı sevemezdi ki hiç.
Sayfa 108 - MetisKitabı okudu
Her acı avutulamaz; bazı acılar vardır ki ancak yüreğin, uzun bir unutkanlık ya da gündelik kaygıların dalgınlığında tükenmesiyle biter.
Sayfa 55 - MetisKitabı okudu
kendi acısından duyduğu keder insanı bütün diğer acı çekenlere karşı duyarsızlaştırır.
Sayfa 42 - MetisKitabı okudu
Sıradan, basit bir iş için bile insanın iç mutluluğa ihtiyacı vardır.
Sayfa 145 - MetisKitabı okudu
"...O yıllar tüm ilçelerde üniversiteler ve akademiler vardı, çünkü halk üstün bilgiyi bir an önce edinmek istiyordu; yaşamın anlamsızlığı, ayrıca açlık ve yoksulluk fazlasıyla paralamıştı yürekleri ve anlamak gerekiyordu, insanın varoluşu neyin nesiydi - ciddi bir şey miydi, yoksa bir şaka mı?"
Sayfa 38 - Metis Yayınları
"İnsanlar tek başlarına hastalık çektikleri ve kendilerini sevecek kimse bulunmadığı için ölürler."
Sayfa 46 - Metis Yayınları