Anıl Arda
@anilarda
bir an var
Uçak Mühendisi
Ankara
42 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
"Kimliğiniz kelime anlamıyla "tekrarlı varoluşunuzdur."
Sayfa 41Kitabı okuyor
“kendi kendime mırıldanıyorum
yine düş
karmaşık, karanlık
uyanıklığın yarasına
uykunun acı ilacından sürmeliyim artık
birbirine bastırıyorum yorgun kirpiklerimi”
Sayfa 130Kitabı okuyor
"aynı dili konuşmuyoruz ki anlatayım ona,
korkunç kederimin sırrını
şüphe yok ki kimse benim yaptığım gibi
acısına maya etmemiştir kendini"
Sayfa 70Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
"karmaşık bir ruhum ben, kendimden habersiz bir gece"
Sayfa 41Kitabı okuyor
İnsanlar genellikle dertlerinden kurtulmak için geleceğe kaçar; zamanın yoluna düşsel bir çizgi çeker, bu çizginin ötesinde o anki dert ve sıkıntıların sona ereceğini sanırlar. Oysa Tereza kendi geleceğinde böyle bir çizgi göremiyordu.
"yine tarayabilecek miyim saçlarımı rüzgarda
yine menekşe dikebilecek miyim bahçelere
ve sardunyaları
pencerenin ardındaki gökyüzüne dizebilecek miyim?
dans edebilecek miyim yine kadehler üzerinde
acaba yine kapının zili bir ses beklemeye sürükleyecek mi beni?
anneme dedim ki: "Bitti artık!"
hep düşündüğünden önce gerçekleşir olacak olan
gazeteye başsağlığı ilanı vermeliyiz"
“İnsanın kurtuluşu sevgiyle ve sevgidedir.”
“-Hız yaşamı yaratır. Riposte!
Bu gece günlüğüme not düşeceğim.
-Neyi?
Ateşten eli yanan çocuğun ateşe hayran olduğunu.”
“Hayat, ölene kadar hissedilen zevklerden, çektiğin acılar çıkarıldığı zaman geriye kalandır.”
"Metin, sadece laf kalabalığından ibaret olsa dahi, belki de başından beri sahip olmadığı anlamı bir sayfadan çıkartmak için harcanılan çaba, büyük bir zihin jimnastiğidir."
“Kişi, kariyerinin yanında aklını çalıştıracak başka türden uğraşlar edinmezse enerjisinin giderek körelmesi kaçınılmazdır.”
“Bir gün cam göbeği bir güneşi karın içinde yuvarlamıştık.”
“Ne kadar zaman geçmişti acaba? Saatlere de işlemiyordu ki kafam. En uzak zaman dilimi yarındı, en güzel şeyler beş dakika sonra olacaklardı, akşama doğru ise hala belirsizliğini koruyordu.”
“Aceleyle o sayfayı çeviriyorum. “Peki bunlar” diyorum. Aslında bunlar hemen bitmesini istediğim, çabucak çevirdiğim sayfalar. Ama bu sayfaları atlamaya da cesaret edemiyorum, büyünün bozulmasından korkuyorum. Büyü, bütün resimlere tek tek bakmak, eğer bir resme bakmazsam o resimdeki insanlar belki de üzülürler, ya da küserler ya da hep kıyısından döndüğüm o korkunç düşünce: Yok olup giderler belki de. Ama bunu açıklamamak da büyünün bir parçası.
“Hayır, fakat yaşamak
Dağınık bir yatağın eskimiş ter kokusunda.
Çürüme, dalkavukluk ve sevişmeyle ağır ağır pişerek
Leş kokan domuz ahırının üst katında…”
