Neden birbirimizden nefret edelim? Aynı gezegende dünyaya gelmiş, aynı geminin tayfalarıyız biz. Uygarlıkların yeni bileşimlere yol açabilmesi için birbirleriyle yarışa girmeleri gerekebilir; oysa birbirlerini parçalamaları iğrenç bir şeydir
Savaştan kaçınmayan bir kimseyi savaşın korkunçluğuna inandırmak isterseniz, onu barbarlıkla suçlamayın: Yargılamadan önce, onu anlamanın yollarını arayın.
Özlem, bilinmeyene karşı duyulan istektir... İsteğin amacı vardır ama onu anlatacak sözcük yoktur.
Bizi geliştiren bazı koşulların varlığı olmazsa, neyi biliriz ki? İnsanın gerçeği nerededir?
Anlayamadığım bir gerçekle bir kez daha karşı karşıya geldim. Kendimi yok olmuş, umutsuzluğun dibine inmiş sandım. Her şeyden elimi eteğimi çekince, huzuru bul-dum. Böyle anlarda, sanırım insan kendi kendini buluyor ve kendine dost oluyor. İçimizde, bilmem hangi önemli gereksinimi karşılayan bilmediğimiz bir bütünlük duygusuna, artık hiçbir şey üstün çıkamaz. Serüven peşinde koşarak kendini tüketen Bonnafous, bu huzuru buldu sanırım. Guillaumet de kar içinde buldu bunu. Enseme kadar kumlara gömülür, susuzluktan yavaş yavaş boğulurken, yıldızlar altında yüreğime kadar sımsıcak olduğumu unutabilir miyim?
Kendimi yokluyorum: Yüreğim kupkuru. Düşüp kalacağım ama yine de umutsuzluk nedir bílmeyeceğim. Acı bile çekmiyorum. Bunu da üzülüyorum: Üzüntü, su kadar tatlı gelirdi bana. Insan kendi kendine acır ve bir dosta içini döker gibi derdini döker. Ama şu dünyada artık tek dostum bile yok.
Benim sevdiğim tehlikede değil. Neyi sevdiğimi biliyorum ben. Yaşamı seviyorum
Ömrün böylesine kısa olacağından hiç kuşku duymazdım. Herkesi, insanın yolunda dümdüz gideceğini sanır, insan, özgür olduğunu sanır...
Kuyulara, pınarlara, toprağa bağlı olduğu ipleri görmez. Bir adım daha atınca, ölüp gider
Anılarım, ancak akşam serinliğiyle birbirine bağlanıyor. Ben de çöl gibiydim; içimde her şey silinmiş.
"Ama gözler kördür.
İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman gerçeği görebilir..."
