Anlayamadığım bir gerçekle bir kez daha karşı karşıya geldim. Kendimi yok olmuş, umutsuzluğun dibine inmiş sandım. Her şeyden elimi eteğimi çekince, huzuru bul-dum. Böyle anlarda, sanırım insan kendi kendini buluyor ve kendine dost oluyor. İçimizde, bilmem hangi önemli gereksinimi karşılayan bilmediğimiz bir bütünlük duygusuna, artık hiçbir şey üstün çıkamaz. Serüven peşinde koşarak kendini tüketen Bonnafous, bu huzuru buldu sanırım. Guillaumet de kar içinde buldu bunu. Enseme kadar kumlara gömülür, susuzluktan yavaş yavaş boğulurken, yıldızlar altında yüreğime kadar sımsıcak olduğumu unutabilir miyim?
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.