Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
-Ağlama anacığım, der.
Dedim ya, ağlamam aslında.
Anladığım, gülmeyi pek unutmuşum.
Sayfa 31 - YKY YayınlarıKitabı okudu
“Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın, gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.”
Maysalberk Suvankulov'un mektubu - 2
Bir saat kadar sonra, vatan için görevimi yapmak üzere buradan gideceğim. Bu gidişin dönüşü olmayacak. Hak adına, zafer adına, insan için güzel olan her şey adına gidiyorum.
Bu benim son mektubum, son sözlerimdir. Anacığım! Bin defa, binlerce defa hep sana, senin ana yüreğine sığınacağım, sana sonsuza kadar borçlu kalacağım. Seni umutsuzluklara düşündüğüm için bağışla beni anacığım. Beni anlamanı da istiyorum. Benim fedakarlık duygum, hayat okulunda yoğrularak pekişti. "Bu benim, öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir." Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan suna bildiğim için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
-Beni bağışla anacığım. Elveda..
'' Öğretmen oğlun - Teğmen Maysalberk Suvankulov
Cephe, 9 Mart 1943, Gece yarısı ''
Benim fedakarlık duygum, hayat okulunda
yoğrularak pekişti. Bu benim, öğretmenleri
olmak istediğim çocuklara da ilk ve son
dersimdir. Ben gönüllü olarak gidiyorum,
insanlara böyle büyük bir armağan sunabildiğim
için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın.
Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık. Beni
bağışla anacığım. Elveda.
Elveda dağlarım, elveda Alatav...
Ah bilseniz
sizi ne kadar çok seviyorum!
Görüyorsun ya anacığım, zaman geçince benim doğru hareket ettiğimi daha kolay anlıyorsun. Evet anam, emin olmalısın ki oğlun, şerefli davrandı. Her şeye rağmen, yüreğimin ta içinin içinde, pek açığa vuramadığım şu düşünceler hep kalacaktır. Ah küçüğüm, sevgili oğlum, bu dünyayı kendi isteğinle nasıl bırakıp gidersin? Ben seni bunun için mi
Sayfa 85 - Epub
:((
Bir öğretmen olmak istiyordum. Candan isteğim şey öğretmen olmaktı. Ama beyaz tebeşir ve cetvel yerine , asker tüfeği almak zorunda kaldım. Bunun sorumlusu ben değilim. Yaşadığımız devir böyle istedi. Çocuklara bir defa bile ders vermek nasip olmadı baba.
“Bir saat kadar sonra , vatan için görevimi yapmak üzere buradan gideceğim. Bu gidişin dönüşü olmayacak . Sağ olarak dönmeyeceğim. Hücum başladığı zaman birçok arkadaşımın hayatını kurtarmak için gidiyorum. Halk adına , Zafer adına , insan için güzel olan her şey adına gidiyorum.
“Bu benim son mektubum , son sözlerimdir. Anacığım! Bin defa , binlerce defa hep sana , senin yüreğine sığınacağım , sonsuza kadar borçlu kalacağım. Seni umutsuzluklara düşürdüğüm için bağışla beni anacığım . Beni anlamanı da istiyorum . Benim fedakarlık duygum , hayat okulunda yoğrularak pekişti . Bu benim öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir . Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan sunabildiğim için de gururluyum .
“ Ağlama anacığım ağlama . Hiç kimse ağlamasın . Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık . “
“Beni bağışla anacığım . Elveda.
“ Elveda dağlarım , elveda Ala-tav ... Ah bilseniz sizi ne kadar çok seviyorum!”
Öğretmen oğlun
Teğmen Maysalbek Suvankulov