Beklenmedik olaylara insanların tepkisi kötü olur,sinirleri dayanmaz.Benim içim sakindi.Gözlerimden diğerleri gibi yaşlar akarken,kafamın içinde ıslık çalıyordum.
Kimse ile konuşamıyorum. Bu da normal çünkü ben kimse değilim. Hiç Kimsenin Anıları, matrak bir başlık olur.
Kendimi tanımlamayacağım. Adımı da söylemeyeceğim. Hayır, hiçbir kimlik belirtisi olmayacak. Ben, bir dolabın dibinde saklanması gereken bir ceset gibiyim.
Şu psikoloji kitaplarını okuyunca, çılgın varsayımlar uydurmakla uğraşır oluyor insan.
Yani, bana öyle geliyor, demek ki, insanlar kendilerinden söz etmekten hoşlanıyor.
Bazen diyelim hadi ona
İnsan bilemiyor ve kararsızlık, hep meşe ağacından yapılma güzel bir tabutla sonuçlanıyor.