Anlayamadığımız pek çok şeyin olduğu da bir gerçek. Yüzlerce, binlerce yıl geçiyor ve bir insan birkaç yaz ve kıştan başka ne görüyor?
Dağlara bakıp sonsuz olduklarını söylüyoruz, öyle görünüyorlar..
Ama zamanın akışı içinde dağlar yükseliyor ve düşüyor, nehirlerin yatakları yön değiştiriyor, gökyüzündeki yıldızlar kayıyor, kocaman şehirler sulara gömülüp yok oluyor. Tanrılar bile ölüyor. Her şey değişiyor.
Bir düş bir kutsal yazıdır; birçok kutsal yazı da düşlerden başka bir şey değildir.
Gülün Adı, Umberto Eco
Kitabın iyiliği okunmasındadır. Bir kitap imlerden oluşur, bu imler başka imlerden söz ederler; onlar da nesnelerden söz ederler. Onu okuyan gözler olmazsa, bir kitap kavramlar üretmeyen imler taşır; bu nedenle de dilsizdir.
Bir kitabın ne demek istediğini anlamak için başka kitaplar okumak...
Şimdi, kitapların oldukça sık başka kitaplardan söz ettiklerini ya da sanki kendi aralarında konuştuklarını fark ediyordum. Bu düşüncenin ışığında, kitaplık bana daha da tedirgin edici bir yer gibi göründü. Uzun, yüzyıllar süren bir mırıltı, bir parşömenle bir başka parşömen arasında görünmez bir söyleşiydi demek ki kitaplık; canlı bir nesne, bir insan zihninin yönetemeyeceği güçlerin barınağı, birçok zihinden çıkmış, onları üreten ya da iletenlerin ölümünden sonra da varlığını sürdüren bir gizler hazinesi.
Aşk bu mu? :)
Çünkü, gerçek şu ki, onu “görüyordum”, onu çıplak ağacın, soğuktan uyuşmuş bir serçe sığınmak için ona doğru uçtuğunda, hafifçe çırpınan dallarında görüyordum; ahırdan çıkan düvelerin gözlerinde görüyordum onu; dolaşırken karşıma çıkan kuzuların melemesinde işitiyordum. Tüm yaratıklar bana ondan söz ediyormuş gibiydi; onu yeniden görmek istiyordum doğru, ama onu bir daha hiç görmeme, onunla hiç birleşmeme düşüncesini kabul etmeye de hazırdım; yeter ki o sabah beni kaplayan sevinci duyabileyim ve sonsuza değin uzakta bile olsa onu hep yanımda bulayım.
Sonsuza doğru uzanan ilerleme, her sistemden sadece işine yarayanı alır, engel olan şeyleri ise sıkılıp posası kalmış meyve gibi ardında bırakır.
Vicdan Zorbalığa Karşı Ya Da Castello Calvin'e, Stefan Zweig (Sayfa 218)
Tesadüfler
Tesadüfler insanı her zaman çifte kerpetenle yakalar.
