Postane Günlükleri
Vigdis Hjorth
Yorumlar ve İncelemeler
Sadece kötü.
Yerlere göklere sığdırılamayan ve okuyanların ayılıp bayıldığı bir kitap olan Postane Günlükleri, sıradan bir romanın bile ulaşabildiği bir seviyeye yaklaşamıyor bile.
Monoton ve sıradanlığı bunca iyi işleyen yazarlar varken bu kitaba şans vermeyi hiç istemezdim.
Ne okuduğunuzu anlamlandıramadığınız ne amaçla yazıldığı asla anlaşılmayan watpadd cinselliğinden farksız bir kurgu.
Dinlenme ve Rahatlama Yılım geçen sene okuduğum ve ortalama bulduğum bir kitaptı. Karakterin buhranını iyi ele alan bir kurgusu vardı. Hafif muzip tarafıyla oldukça eğlendirmişti beni.
Postane Günlükleri’ni okurken benzer hislerle karşılaşacağımı düşünmüştüm, tamamen hayal kırıklığı.
Denenmiş ama olmamış. Kitabın elle tutulur bir yanını ben bulamadım. 
Cihan Karabulut ile beraber okuduk hatta ben okumaya bile katlanamadım. O da benimle aynı fikirde.
Malina, Niteliksiz Adam, Kayıp Zamanın İzinde gibi kitapları okuyan ve seven çoğu okura bu kitap tamamen zaman kaybı gibi gelecektir.
Anlaşılamayan ilişkiler, sıradan bir PTT çalışanı ve onun anlatılamayan dümdüz hayatı.
Okumayın.
Yani muhtemelen ömrümde okuduğum en kötü, en içi boş, çok şey anlatmaya çalışan ama hiçbir şey anlatmayan kitabı oldu Postane Günlükleri. 
Alyssa ile birlikte okuduk ama ikimiz de beğenemedik. Arka kapak yazısını okuyunca Dostoyevski, Sartre veya Camus havası bekliyorsunuz ama hiçbirinin yanından bile geçememiş kitap. Kitapta öyle bir bölüm var ki Wattpad kitaplarından hallice. Bu kitabı hiç kimseye tavsiye etmiyorum, almayın, uzak durun!
“Gençken insanın umudu büyük, yetişkinken biraz daha az, yaşlılıkta daha da az ve ölüm döşeğinde iyice azdı. Her saat değer kaybeden umut ne biçim bir umut olabilirdi?
.
Hayatın koşturmasında kendimize dışarıdan bakmayı alışkanlık haline getirsek, fark etmeden ne kadar çok şey kaçırdığımızın bilincine varacağız ama birçoğumuz bunu süresiz bir şekilde erteleyerek, görmezden geliyoruz. Postane Günlükleri’nde Vigdis Hjorth işte tam da bu ertelemelere, görmediğimiz, günlük yaşamda kendimiz için kaçırdıklarımıza odaklanıyor. Eminim birçok okuyucu kendini, eskiden yazdığı günlüğündeki notlarını bulduğunda hayatı bir anda değişen kadın karakterimiz Ellinor’un yerine koyacaktır. Varoluş dengelerin bir anda nasıl değiştiğini, -mış gibi yapmaktan ne kadar sıkıldığımızı, mutluluğu ararken birçok şeyi nasıl da geciktirdiğimizi, bu gecikmelerin pişmanlıkları yüzümüze tokat gibi çarptığını vurguluyor.
.
Zaman geçip gidiyor, giden saniyeleri geri alamadığımız gibi, içinden çıkamadığımızı düşündüğümüz her an için biraz sakinleşip içimize dönmeli, kendimizi dinleyip yola öyle devam etmeliyiz. Bir türlü bir güne yettiremediğimiz zamanın içinde kendimizi unutmamak, unuttuysak da bir an önce bulmak dileğiyle. Not; Akıcı ve yorucu olmayan (aslında hepimizin kurduğu, çok iyi bildiği) cümleleriyle Postane Günlükleri’ni okuma listenize eklemenizi tavsiye ederim. Pişman olmazsınız. 
Postane Günlükleri Vigdis Hjorth
