çocukken mi? hâlâ bir çocuktu o. önünde büyük yanlışlar yapabileceği koca bir hayat vardı.
belki origami sadece kağıtların katlanmasında değil, yaşamın kendisinde de geçerli bir sanattır. kendini ikiye katlarsın, sonra bunu yapmaya devam edersin ve... bakmışsın ki önceki haline benzemeyen bir şekil oluşturmuşsun.
“karanlıkta yaşıyoruz, Piper. yaşamın aydınlık bir yanı varsa da bu biz insanlar için değil.”
özellikle de seninle benim aramızda oluşacak bir kırık hiçbir zaman olması gerektiği gibi kaynamayabilir.
“sana yüreğimi ve ruhumu vereceğim. seni koruyacak, sana hizmet edeceğim. bir yuva verecek ve beni oradan kapı dışarı etmene asla razı olmayacağım.”
neyin eksik olduğunu bilirsin ama dilinin sürekli diş etlerindeki boşluğa kaymasını engelleyemezsin ya da hayalet uzvun için için sancır.