Beklemenin bir onuru var, beklemek güçlü bir duygu. Bir gün istediğinizin gerçekleşeceğine yürekten inandığımızı gösteren tek şey ise beklemeye hak ettiği değeri verebilmektir bana kalırsa. Başka hiçbir duyguyu ve hiç kimseyi karıştırmadan beklemek... Ama insanlar çoğu kez bunu başaramıyor. Çareler arayıp sağa sola saldırdıkça sadece inancınızın güçsüzlüğünü ve başkalarının yardımına ne denli muhtaç olduğumuzu göstermiyorsunuz. Daha kötüsünü yapıyor, dileğinizi basitleştirip ayağa düşürüyorsunuz. Sonuçta yeniliyorsunuz
Çok iyi tanıdığınızı sandığınız birinin sizi yanıltması ne acıdır. O anı bu gerçeği anladığınız anı ömür boyu azalmayan bir şaşkınlıkla hatırlarsınız…
Sevdiğinin seninle aynı şehirde soluk alıp verdiğini, güldüğünü, ağladığını, yani yaşadığını biliyor olmak az şey mi?
"Çok iyi tanıdığınızı sandığınız birinin sizi yanıltması ne acıdır."
Elinde tuttuğu şeyin bir şeker kâsesi olsa da çok sıkılınca kırılabileceğini ancak parmaklarından akan kanı görünce anladı.
Zaman, eşyanın sahibinden yana çalışır çünkü. Hafızanız bilge bir yürek gibi onun iyi yanlarını öne çıkarır, büyütür. Hatta üzerine iyi bir cila atarken bu arada değişip mükemmelleşen sadece kaybettiğiniz kişi değil onun bir zamanlar görmeye katlanamadığınız lambası da olur. Sakat bir vefa duygusu boynunuza asılır yaşadıkça...
“Yine de insan, ‘Böyle bir şey olursa asla kaldıramam’ diye düşündüğü darbelerden kat kat büyüğüyle sarsıldığında bile bir şekilde ayakta kalmayı başarıyordu.”
“Felaket, ancak onu yaşayan insanın felaketidir. Diğerleri halinize üzülse de derdinizi anladıklarınızı söyleseler de, bu asla içinizi ferahlatmaz”
“Çok iyi tanıdığınızı sandığınız birinin sizi yanıltması ne acıdır! O anı, bu gerçeği anladığınız anı, ömür boyu hiç azalmayan bir şaşkınlıkla hatırlarsınız.”
bazen hissettikleriniz yaşarken bulanıktır, sonra netleşir.
Sayfa 69Kitabı yarım bıraktı