''Kendi dünyasında yaşayan herkes delidir . Şizofrenler, psikopatlar, manyaklar. Yani, başkalarından farklı olanlar.''
''Yani, senin gibiler mi?''
Zedka soruyu duymazdan gelerek devam etti : ''Öte yandan bir Einstein var, zaman ile uzamın aynı şeyler değil bir karışım olduğunu söylüyor. Ya da bir Kristof Kolomb, dünyanın öte ucunda bir uçurum değil başka bir kıta olduğunu ileri sürmüş. Ya da, insanoğlunun Everest'in zirvesine ulaşabileceğine inanan bir Edmond Hillary var. Sonra Beatless, bambaşka bir müzik yarattılar, eski çağlardaki insanlar gibi giyindiler. Bütün bu insanlar ve daha binlercesi kendi dünyalarında yaşadılar.''
Gülüyorsun..
iki minör şarkı yanaklarında
gözlerim Kristof, gözlerim Kolomb;
dolaşıyor yüzünün patikalarında..
Alnın sevgilim, sekizinci kıta..
Emin olun ki, Kristof Kolomb Amerika' yı bulduğu zaman değil, fakat bulmak üzere olduğu zaman daha mutluydu. İnanın ki, mutluluğun en hararetli dakikası belki, Yeni Dünya'yı keşfetmeden 3 gün önce, bütün tayfaların ümitsizlik içinde ayaklanarak, Avrupa'ya tekrar dönmek istediği zamandı. Kolomb onu, belli belirsiz gördü. Öldüğü zaman nereyi bulduğunu tam anlamı ile bilmiyordu. Asıl önemli olan şey hayattır. Yalnız hayat!
''Amerika kıtasının vaftiz babası, kimsenin dikkatini bile çekmeden defnedilir; tıpkı 1506’da, İspanya’da, Valladolid’de tabutuna eşlik eden hiçbir kral ya da dük olmadan sessizce son yolculuğuna uğurlanan ve yine çağdaşı hiçbir tarih yazıcısının ölümünü dünyaya duyuracak kadar önemli bulmadığı adelantado,48 yani Yeni Hindistan’ın Amirali Kristof Kolomb gibi.''
