Dünyanın tüm papatyalarını feda ederdik,
Bir kere sevseydi eğer.
Hayallerim vardı sana dair.
.
.
.
Yüzünü görmeye dair hayallerim,
Sesini duymaya dair hayallerim.
Mahşere kaldı.
Bir satır yazsaydın bana;
Yazdığın satırları,
Cevşen diye taşırdım boynumda...
Evden çıkarken girişteki ışığı açık bırakıyorum. Çıkarken açıyorum. Gündüz bir yere gitsem bile, yarım saat için çıksam, dönerken dostlarla beraber gelecek olsam bile açık bırakıyorum.
Tozlu camlarımızın ardında yeşil bahar hissediliyor. Gecikti bu yıl bahar, güneşsiz ve öylesine soğuktu ki, sanki hasta gibiydi.
“Sensiz” diye adlandırabileceğim
Așkını gizlediği șiirleri asılan șair gibiyiz.
Elimiz, ayağımız bağlı.
Ama yüreklerimiz olabildiğince özgür.