Volodya Çistokletov, 10 yaşındaydı.
Savaş boyunca tek bir çocuk eşyası dahi görmemiştim. Onların varlığını unutmuştum. Çocuk oyuncaklarının varlığını...
Sayfa 44
Savaşta 7 yaşındaydı.
Niye ölüm gibi çocuk dünyasına ait olmayan şeylerle ilgileniyordum? Çocuksu şeyler düşünmek nasıl öğretilebilirdi bana?..
Sayfa 25 - Taisa Nasvetnikova
Dostoyevski vaktiyle şöyle bir soru atmıştı ortaya: “Eğer masum bir çocuğun gözünden tek damla yaş dökülecekse, barışın, mutluluğumuzun ve hatta yeryüzünde ebedi uyumun sağlanması ve temellerinin güçlü bir şekilde atılması için yaşanacaklar mazur görülebilir mi?” Soruyu yine kendisi cevaplamıştı: “Hiçbir ilerleme, hiçbir devrim o gözyaşının dökülmesini haklı gösteremez. Hiçbir savaş. O gözyaşı damlası her daim her şeyden kıymetlidir. O tek damlacık gözyaşı…”
Sayfa 5
"Kurşunkalemin var mı?" "Yok" "Bir parça kâğıdın var mı peki?" "O da yok. Ne yapacaksın ki onları?" "Yakında öleceğim, bunu biliyorum, ölmeden önce anneme bir mektup yazmak istiyorum." ... "Nasıl yollayacaksın mektubu?" "Pencereyi açacağım geceleyin. Rüzgâra vereceğim sayfaları..."
Dedemle ninemin ,önceden mültecilerin,şimdi de kendilerinin götürüldüğü o hastaneden geri dönmeyeceklerini seziyorum.Evde tek başına yaşamak çok ürkütücü;geceleri ev,çok büyük ve yabancı görünüyor gözüme.Gündüzleri bile ürkütücü.Beni dedemin erkek kardeşine götürüyorlar.Yeni bir dedem var artık.
Bugünün insanı gerçekten de bu dünyanın dar yüzeyinde baş döndürücü yığınlarla acı çeken kişidir, özgürlüğe şimdilik bekleyebilecek bir lüks diye bakan, ateşten ve besinden yoksun kişidir; bu kişi için henüz biraz daha acı çekmekten başka bir şey söz konusu değildir, tıpkı özgürlük ve son tanıkları için biraz daha silinmekten başka bir şey söz konusu olamayacağı gibi.
