''Nen var Zeze?”
”Hiç. Şarkı söylüyordum.”
”Şarkı mı söylüyordun?”
”Evet.”
”Öyleyse ben sağır olmalıyım.”
İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim.
“Daha çok anlat” dedim.
“Hoşuna gidiyor mu?”
“Çok. Elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.”
“Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?”
“Gider gibi yaparız.”
En güzeli
Hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına uğramıyorum.
Sayfa 46 - Can YayınlarıKitabı okudu
"Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur."
Sayfa 49Kitabı okudu
Onu düşünmekten kendimi alamıyorum . Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum . Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değil bu . Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi . Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan , yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi .
"Zezé, ağlıyorsun."
"Geçer..."
En güzeli
Hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına uğramıyorum.
Sayfa 46 - Can YayınlarıKitabı okudu
Tepeye ulaşınca dönüp seslendi:
"Sen bir meleksin, Žeže..."
El salladım ve gülümeye başladım.
"Melekmiş! Bilmediği için böyle diyor tabii..."
Sayfa 92Kitabı okudu
Çocuk yüreği unutur ama affetmez.
Gökyüzüne gitmek istiyordum ve yaşayanlar oraya gidemezdi.
Sayfa 169 - Can Yayınları, 142.BasımKitabı okudu