"Ayrılığa ulaşmanın bir yolunu bulsaydık ona kendi acısını tattırırdık."

Savrulmada uzun yeleleri, işitiyorum Gölgemsi Atları,
Şiddetli toynakları gürültülü, gözleri beyaz ışıkla dolu;
Kuzey üzerlerinde açıyor geceye ait dar ve ürpertici katları,
Sabah dağılmadan önce açıyor gizli sevincini doğu,
Batı ağlıyor solgun çiy içinde ve iç çekerek geçip gidiyor,
Güney aşağılara doğru güllerini fırlatıyor kızıl ateşin:
Ah boşunalığı uykunun, umudun, arzunun ve düşün,
Yokoluşun atları boğucu balçığa batıyor:
Sevgili, göz kapakların aralansın, vursun kalbin bırak
Üstünde kalbimin, aksın saçların göğsümün üzerinde,
Aşkın ıssız saatini boğarak huzurun derin seherinde,
Ve onların savrulan yelelerini, gürültülü ayaklarını saklayarak.

Sana satranç oynamayı öğretmemi istedin, ben de öğrettim, yararlı bir zihinsel aktivite. Yıllar boyunca birçok düşünür onun büyüsüne kapıldı ama ben oynamaktan zevk almıyorum. Neden, biliyor musun?

Çünkü, satranç hayatın çok da anlamlı olmadığı, acımasız bir dönemde doğdu. Herkes bazı insanların diğerlerinden daha değerli olduğuna inanıyordu; şahlar ve piyonlar! Ben hiç kimsenin bir başkasından daha değerli olduğunu düşünmüyorum. Alacağın kararları kıskanmıyorum, bir gün ben olmayacağım ve senin de konuşacak kimsen kalmayacak. Ama hiçbir şey hatırlamasan bile lütfen şunu unutma; satranç sadece bir oyundur, gerçek insanlar birer taş değillerdir. Bazılarına diğerlerinden daha fazla değer veremezsin. Ne bana ne de bir başkasına. İnsanlar feda edebileceğin şeyler değillerdir.

Öğrenmen gereken ders şu; dünyaya sanki bir satranç oyunuymuş gibi bakan herkes kaybetmeyi hak eder.

"Eğer sizden sokakları süpürmeniz istenirse Michelangelo'nun resim yaptığı, Beethoven'ın beste yaptığı veya Shakespeare'in şiir yazdığı gibi süpürün. O kadar güzel süpürülsün ki gökteki ve yerdeki herkes durup burada dünyanın en iyi çöpçüsü yaşıyormuş desin."