Başka Zaman Kütüphaneleri
Zoran Zivkoviç
Yorumlar ve İncelemeler
Zoran Zivkoviç 1948 yılında Belgrad’da doğdu. 1973 yılında Belgrad Üniversitesinde edebiyat eğitimini tamamlayan yazar yine aynı üniversitede yüksek lisans ve doktora eğitimini de bitirdi. Kurmaca yazarlığıyla birlikte denemeler yazan Zirkoviç, üniversite hocalığı da yapmıştır. Eserleri yirmiden fazla dile çevrilen ve başka zaman kütüphaneleri kitabıyla dünya fantezi ödülü alan yazar edebiyat dünyasında adından söz ettirmektedir.
Başka zaman kütüphaneleri 6 bölümden oluşan fantezi dalında bir romandır. Bölümlerin romanın genel bütünlüğüyle bir ilgisi olup birbirinden bağımsız bölümlerlerdir. Temel konu ekstrem kütüphanelerdir ve bölümlerin baş kahramanı yazarın aslında kendisidir.
Posta kutusunda durmadan kitaplar bulan bir adam, cehenneme atılıp cezası kitap okumak olan bir adam, geç gittiği kütüphanede kapalı durumda kalıp fantastik gece kütüphanesinde dünyaya gelmiş tüm insanların biyografi kitaplarına denk gelen bir adam, internet sitesinde henüz yazmadığı kitapların listelendiğini gören bir adam gibi temalar barındıran bu bölümler kitaba ve kütüphaneye dair fantastik bir evren oluşturuyor..
bölümler arasında hoşuma giden bölüm cehennem kütüphanesi oldu işlediğimiz günahların bedelini sonsuza kadar kitap okuyarak ödemek cezbedici doğrusu..
Başka Zaman Kütüphaneleri 
Zoran Zivkoviç
Fantastik Kütüphane Tahayyülleri
Kitap; “2003 Dünya Fantezi Ödülü”nü almış olan, 6 kısa öyküden oluşan bir hikaye kitabı. Bilimkurgu vb. bazı kurgu türlerini seven biri olarak beni hiç cezbetmedi ama sanırım yazar, eleştirmen, kütüphanelerde zaman geçiren kişiler, arşiv görevlileri gibi kişilere güzel gelebilir. Kitap; birbirinden farklı ve her biri kurgu 6 kütüphane tasvirini içeren ve hayli akıcı hikayelerden oluşan bir eser. Dikkatli okuyarak içinden birkaç tane hoş alıntı çıkarabilir ve bu şekilde mutlu olabilirsiniz, ben böyle yaptım ama genel olarak pek sevmedim.
Bir çırpıda okuyup bitirdiğim bu kitaptan sonra verdiğim karar, hikaye kitaplarını genel olarak sevmediğim yönünde oldu. Hikayeler bir anda başlayıp bir anda biten şeyler ve her bitişin sonunda “eee ne oldu ki şimdi” şeklinde, sofradan aç kalkmaya çok benzer bir hisse kapılıyorum. Bundan önce 
Tüm Panayırların Heyulası ve 
Silsile: Bilimkurgu Öyküleri adlı kitapları okudum ve aynı hissi yaşadım. Aslında 
Ben Robot da bir hikaye kitabıydı ve yine bir anda başlayıp biten parçalar vardı ama o kitaba bayılmıştım. Aslında birbirine bağlı gibi hikayelerdi ve burada 2 ihtimal ortaya çıkıyor: Ya hikayelerin çoğu başarısız ve/veya yavan şeylerden oluşuyor da Ben Robot gayet başarılı bir kitaptı, yahut ben hikaye türünün nasıl tüketilmesi gerektiğini henüz kavramış değilim.
Belki de hikaye türü bana göre değildir. Kesin bir cevap almak istiyorum çünkü bir yandan kısa sürede eğlenceli zaman geçirmek ve farklı fikirleri gözlemlemek için çok iyi bir yapıya sahip öykü denen şey, diğer yandan bu sorunun cevabını merak ediyorum.
