Yaban balı özgürlük kokar,
Toz, güneş ışını kokar,
Bir kızın ağzı-menekşe
Ve altın- hiçbir şey kokmaz altın.
Tereotu su kokar,
Aşk ise elma,
Ama biz biliyoruz artık
Yalnız kan kan gibi kokar…
Romalı yöneticinin halkın önünde
Topluluğun ölüm bağırtıları altında,
Ellerini yıkaması boşunadır,
İskoçya Kraliçesinin sıska avuçlarını
Oğusturması boşunadır
Kan damlalarını silmek için
Kral sarayının boğucu karanlığında…
Öğrendim sonunda nasıl taşlaşır yüzler,
Gözkapakları altında, nasıl belirir kara-korku
Acı nasıl yer eder yanaklarda,
Çivi yazılı pürtük yüzler benzeri;
Kara ya da kül rengi lüleler
Nasıl aklaşır göz açıp kapayıncaya kadar,
Gülümseme nasıl solar uysal dudaklarda,
Ve küçük kuru bir gülüşle, nasıl titrer korku.
Beyaz evini bırakacağım, sessiz bahçeni,
Yaşam bomboş ve aydınlık olsun diye.
Senin adına, senin adına söyleyeceğim
Bir kadının hiçbir zaman söyleyemediği utkuyu.
Ve sen hatırlayacaksın sevgili eşini
Onun gözleri için yarattığın cennette,
Ve ben çok ender bir malın kaçakçısıyım —Senin aşkını satıyorum ve şefkatini.
Göm beni, hey rüzgâr! göm beni
Benimkiler gelmedi
Üzerimde uçarı akşam
Ve yumuşacık toprağın soluğu.
Sencileyin özgürdüm,
ama yaşamak istiyordum, yaşamak
görüyor musun, hey rüzgâr! şu soğuk ölü bedenimi
Ve ellerimi kavuşturacak kimsenin olmadığını.
Bu kara yarayı
Akşamın karanlığıyla ört
Ve mavi sise söyle
Benim için bir ilâhi söylesin.
Böylece, yapayalnız erişeyim
Son uykuma, rahatça
Baharın büyük kamışlarının
Söz ettiği, benim baharımın