Dominique Fernandez ruhsalyaşamöyküsü ile uğraşan kişinin özellikle sanatçının, yazarın, ozanın çocukluğu ile ilgilenmesi gerektiğini kesinler. Sanatçının çocuklukluk bilinçdışı güdülerinin incelenmesi ruhsalyaşamöyküsünün yetki alanına girdiğini belirtir; ilk çocukluk, cinsellik dürtülerin, bu dönemde yaşanmış olabilen ama bastırılan travmaların, ergin kişinin içsıkıntılarının, nevrozun, yaşanılan “katlanılamaz” olaylara ilişkin anılarının, yapıtta sıklıkla yinelenen imgelerle yansıdığını ileri sürer. Öyleyse Fernandez için, sanatçının yaratıcı eğiliminin, yapıtının içeriğinin ve biçiminin kaynağındaki temel öğe, yaratıcının çocukluk dönemidir. Ruhsalyaşamöykücü artık “şu insan, şu yapıt” demez; “şu çocuk, şu yapıt” der.
Eleştiri Kuramları, Aöf