Yarasa ruhlulara :)
Neyiz ki biz?
İlk ışınları görününce güneşin,
Kaparız tepenin gözkapaklarını
Çam değiliz ki, kollarımız açık
Ürpererek karşılayalım donuk ışığı.
Gölgeler kısalınca çıkarız ortaya,
Açıklıktır, aydınlıktır aradığımız,
Parlaklıkta bulur gücünü görüşümüz.
Tanımayız alacakaranlığı delen,
Tepelerin arasından seçen bakışı.
Kör olmuş ışıktan gözlerimiz.
Gündüz yarasalarıyız biz.
Yürüme
Geceleri gökkuşağına boyamak mıdır suçum?
Herkes bağırırken şiirler okumak mı?
Susmak mı sözün bittiği yerde?
Kusmak mı sindirebildiklerinizi?
Apansız uykum kaçıyor kaç gece
Bu da mı aleyhime kanıt?
Sondan saymaya başladım adları
Böyle hoşuma gidiyor
Beğenmeseler de seviyorum ellerimi
Hep olmayacak düşler görüyorum
Yenileceğim kavgalara giriyorum durmadan
İtiraf ediyorum
Silin adımı listenizden, yokum
Aslında bir oyun olan kavgalarınızda
Ve aslı bir kavga olan oyunlarınızda
Kirli sevinçlerinize ortak etmeyin beni
Gözyaşlarınızı da paylaşmıyorum
Yalan övgülerinize ihtiyacım yok
Gıyabımda kesinleşmiş hükümler verin
Bir sürgün nereye sürebilir?
Gölgeler kelepçeye vurulur mu?
Çekilin, yürümediğiniz yolları(mı) kirletmeyin.
"Kendime ait bir hayat istediğimi anladım. Sadece bana ait bir hayat. Acıların, düş kırıklarının, korkuların, olması gerekenlerin, adanmışlıkların, başkalarının kurallarının yönetmediği bir hayat. Pişmanlık gibi değil.
Gitme zamanının geldiğini nasıl anlayabilir insan. Nasıl anlatabilir. Yalnızlığı özlüyorum, yüzümde gölgeler olmadan yaşamayı. Önceleri çok korktum. Hala bazen korkuyor olsam da, usulca fısıldıyorum kulağına aslında her şeyi. "İçimi sızlatacak kimse kalmadı içimde"
Oruç Aruoba
Ne bir tek sözümüzü, ne bir çift sözümü dinliyor, lafa gelince gür gür uçuyorlardı. Oysa hoşa gitmeyen sorulara, dertlere çözüm bulmak, gönülleri fed ederek cevap vermek, ilim isterdi, irfan isterdi, feyz isterdi, bahşişi büyük olurdu!
Sen güneş tepedeyken çalışıp, akşam eve ekmek götürmek varken, neyin nesiydi öğlen uykusuna yatmak, gece olunca kavgaya tutuşmak!
Nasihat etmek yerine yaptıklarının, yetiştirdiklerinin meyvesini tatsana önce. Uydurma günahları sonlandırıp, insanları insanların gözünden düşürme huyundan vazgeç önce.
Onca yaşanmış acıya rağmen olgunlaşamıyorsan bu senin ölümü kanıksadığındandı! Aydınlatmaya devam etseydin ışıkla yüzleşecekti bir gün gölgeler. Bin tanrılı coğrafyasının rüzgâr tanrısı tarafından, yıkılıp dağıtılacaksın yoksa.
Gölgeler ovaya inerken dertler yine benimle kol kola yürüyordu. Yine akşam oluyor yine yol beni bekliyordu.
Ne yalan söyleyeyim kitabı yazıp bitirdikten sonra iki ay etkisinden çıkamadım. Gölgeler arasından çıkacak bir yaratık, ani bir ses, daha bir sürü korku yaşadım. Yazması zor bir alandı. 
Korku Günlükleri
Ben ki utanırım alnımdan
Baharsız bir kişilik taşırım
Utanırım gonca gülden, al karanfilden
Topraksız bir baş taşırım
Utanırım sesimden
Utanırım suskunluğumdan, gülüşümden
Ne zaman konuşsam
Bir anlam taşısın isterim
Bir zulüm, bin gözyaşı, bin ölüm
Asra yemin olsun ki küçüldüm
Kabuğundan fışkıran bir diriliş
Zeytin köklerinin çelik dişlileri
Mağlup ettiği bir silkiniş
Ey taş, mananı kaybetme
Bana birkaç kelam söyle
Agnes'in Şarkısı
Hava nasıl oralarda
Issız mı yine?
Ateş kırmızısı mı günbatımı?
Orman yolunda kuşlar şarkı söylüyorlar mı?
Kabul eder misin
Yollamaya cesaret edemediğim mektubu?
Dinler misin