ülkemi seviyorum,sokak kedilerini,sokak köpeklerini,mahallenin delisini,daldaki kirazları,asmadaki üzümleri,evin kedisini,yazmadaki oyaları,fistandaki çiçekleri,babamın gömleğini,doktorlarımı,öğretmenlerimi,komşularımı,sokak çocuklarını,fareleri bile .......sizleri .... herşeyi öyle az buz değil çoook seviyorum az sevme bilmiyorum ben .. çok sevdiğimdendir bukadar incinmem ....
PANÇODAN MEKTUP VAR (Meltem Kahraman)*
Merhaba,
Benim adım Panço. Ben 9 yaşındayım yani 9 yıldır Kahraman ailesi ile sıcak bir yuvayı paylaşıyoruz. Dünyaya geldiğimde anne sıcaklığını çok kısa süre yaşadım ama hayat boyunca annemin kanatları altında kalamayacağımı çabuk anladım. Peki ben insan denen canlı olmadan hayatımı nasıl sürdürebilirim ki? Derken bir gün, iki küçük kız anne ve
Sana günaydın çiçeğim demeyi sen periler ülkesine gittikten sonra her zamankindende çok istedim senin bunu tabiiki tam olarak bilmenin imkanı biliyorumki yok...Senden sonra bizi biz eden renkleri aramaya adadım kendimi Yanlız adımlıyorum çoğu zaman seninle gezindiğimiz kıvrımlı sokakları sıklıklada süleyman abinin çaybahçesine uğruyorum
yanından geldiğimi bildiği için nerden geldiğimi pek sormuyor hal hatır sorması bana yetiyor....Birde her zamanki gibi değişmez dedikoduya meraklı komşularımız varya beni deli sanmaları canımı sıkmıyor değil bununla birlikte çokta dert etmiyorum aslına bakarsan içimden gülüp onlara birazda acıyarak geçiyorum....Ellerinle
küçük saksılara diktiğin Zakkumlar büyüdü sakslarını geçen hafta değiştirdim soldurmadım her haziran açıyorlar pembeden beyaza aşkımızı saksıdada olsa yaşatırcasına...evimizde kayda değer pekte bir değişiklik yapmak istemedim paramın olmadığından değil anılarımızın yıpranmasını göze alamadım o yüzden işte her şey yerli yerinde duruyor..senden sonra bende çiçeksiz bir mezar gibiyim...
bu gün daha fazla konuşamayacağım yokluğunun özleminden olsa gerek çok doldum üzülürsün diye bu kez ağlamayacağım Seni seviyorum şimdilik gitmeliyim sende biliyorsun bu saatlerde saksıdaki zakkumlarda susamıştır yarın aynı saate yanında olacağım .....özür dilerim..
Karadeniz’in en doğusunda, Hopa’nın Kemalpaşa beldesinde doğmuş; Rize’nin Ardeşen ilçesinde on sene yaşamış ve orada
okumuş bir genç olarak 1993 yılında Ankara’ya taşındım.
Alevi kelimesi ve anlamıyla da tam bu yıllarda tanıştım. Buradaki ilk edindiğim arkadaşlarım Alevi’ydi.
İlk komşularımız Alevi’ydi, hâlâ da öyledir.
Annem, bir Karadeniz kadını