«Nerdübanhâyist pinhân der cihân
Pâye pâye tâ anân-ı âsümân
Her güruh râ nerdübânî diger est
Her reviş râ âsümânî diger est
Her yek-i ez hâl-i diger bî-haber
Mülk bâ pehnâ vü bî-pâyân ü ser»
(Mevlana, Mesnevi, V/2556-58)
(Yeryüzünde gizli merdivenler vardır,
Basamak basamak göğe yükselen merdivenler.
Her topluluğun başka bir merdiveni vardır,
Her yolculuğun eriştiği gök başkadır.
Yolculukların biri diğerinden habersiz.
Bir ülke ki ne başı ne sonu bulunmaktadır. )
Mevlana Celaleddin-i Rumi
"Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı?
Felekler yandı âhımdan murâdım şem'i yanmaz mı?
Kamu bîmârına cânân deva-yı derd eder ihsan,
Niçün kılmaz bana derman beni bîmar sanmaz mı?
Şeb-i hicran yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım,
Uyarır halkı efgânım kara bahtım uyanmaz mı?
Gûl-i ruhsârına karşu gözümden kanlu akar su,
Habîbim fasl-ı güldür bu akar sular bulanmaz mı?
Gâmım pinhan tutardım ben dedîler yâre kıl rûşen,
Desem ol bî-vefâ bilmem inanır mı inanmaz mı?
Değildim ben sana mâil sen ettin aklımı zâil,
Beni tan eyleyen gafîl seni görgeç utanmaz mı?
Fuzûlî rind-i şeydâdır hemîşe halka rüsvâdır,
Sorun kim bu ne sevdâdır bu sevdâdan usanmaz mı?"
Fuzûlî
Eyle ser-mestem ki idrâk etmezem dünyâ nedür
Men kimem sâkî olan kimdür mey-i sahbâ nedür
(Ben öyle bir sarhoş hâldeyim ki dünya nedir idrak edemiyorum. Ben kimim, aşk şarabı sunan güzel kimdir, şarap nedir bunları bile bilmiyorum.)
Gerçi cânândan dil-i şeydâ içün kâm isterem
Sorsa cânân bilmezem kâm-ı dil-i şeydâ nedür
(Ben sevgiliden çılgın
Her öğrendiğini öğretemez insan,
Her anladığını anlatamaz,
İçinden geçenlerin bir karşılığı olmaz bazen.
Dil söyleyemez,
Göz gösteremez,
Gönül vazgeçer, gözlerini devirir.
Yağmur normal normal yağar,
Kalem bakar, anlayabildiği kadarını yazar..
'Pinhan'
Fuzuli Kantatası
Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı
Felekler yanndı âhımdan murâdım şem’i yanmaz mı
Kamu bîmârına cânân devâ-yi derd eder ihsân
Niçin kılmaz bana dermân beni bîmâr sanmaz mı
Gamım pinhân tutardım ben dediler yâre kıl rûşen
Desem ol bi-vefâ bilmen inanır mı inanmaz mı
Şeb-i hicrân yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım
Uyadır halkı efgânım kara bahtım uyanmaz mı
Gül-i ruhsârına karşu gözümden kanlı akar su
Habibim fasl-i güldür bu akar sular bulanmaz mı
Değildim ben sana mâ’il sen ettin aklımı zâ’il
Bana ta’n eyleyen gâfil seni görgeç utanmaz mı
Fuzûlî rind-i şeydâdır hemîşe halka rüsvâdır
Sorun kim bu ne sevdâdır bu sevdâdan usanmaz
Fuzuli
İnsan Ahh İnsan...
İnsan insan dedikleri
İnsan nedir şimdi bildim
Can, can deyü söylerlerdi
Ben can nedir şimdi bildim
Muhyiddin der hak kadir
Gorünür herşeyde hazır
Ayan nedir pinhan nedir
Nişan nedir şimdi bildim
Kendisinde buldu bulan
Bulmadı taşrada kalan
Canların kalbinde olan
İnanç nedir şimdi bildim..
Muhyiddin Abdal
Daha önce okurken not düşmüşüm,
İnsan için gözünün önündekinin bir kıymeti yokmuş. Ancak Allah için büyükler o kadar aşikar ki bize pinhan gelmiş derler :)