Insan bir insanı son kez göreceğini bilmiyor. Çok tuhaf. Beraber yetimleri giydirdiğimiz, yedirdiğimiz kıymetli bir ablamızı kaybettik. Onunla beraber yetimlerin başını okşadık, oyunlar oynadık. Geç tanıdık ama bir sürü güzel şey yaptık. Dün beraber çay içtik. Bugün cenazesini yıkadık. Dünya böyle bir yer. Tek gerçek ölüm. Her şey anlamsız yapabildiğimiz birkaç güzel amel dışında.
Mümtaz, aşklarının Allah'a ve başka bir yere giden en kısa yol olduğundan şüpheliydi. Aşka hayattaki büyük ve yapıcı yerini vermekle beraber, onun ancak tek başına bir his olduğunu, bütün insanı idare edemeyeceğini de biliyordu.
Birisi erken uyuma ve erken kalkma için zincir kırma başlatmıştı. Bende ondan gayret alırım başlayayım dedim. Ilk günden zincir kırıldı. Herkes kendi zincirini kendi yapsın kimseye güvenmesin :)