Biraz aşağı yukarı yürüdüm, camilere girip yazılarına kubbe, kuşak yazılarına baktım. Renkler ve şekiller bana yapan ve yazan ile beraber hayatın sadece bir iz oldugunu tekrardan söyledi. Olmuş bitmiş, gelmiş gitmiş, yapmış çekilmiş işte sana iz, iz iz. Bu koca heyulanın içinde işte bazı izler, bir ıstırap izini leke gibi bırakarak gitmiş, bir seziş ve duyuş iniltisini bırakıp gitmiş, hepsi şimdi şurada, burada, kayıpta, silinmede ya da taş gibi durmada, hepsi bu durgunlukta ve ağustos sıcağında şimdi ince mahrekleriyle sürebildiğim izler.
Coşkuyla Ölmek
Bir minyatürün sessizliğini düşünüyorum. Renklerin deli gömleği giymiş sakinliğini, sûretlerin uyuşukluğunu, boyutların kaosunu, derinliğin kaybolup insanın içine usulca yerleşmesini... Ve hakikat, bir minyatürü ancak kitapların sahifelerinde buluyor oluşumuzu... Neden kitaptan çıkıp da bir duvara sıçrayamaz bir minyatür? Bir hat levhası gibi neden arz edemez varoluş sebebini gündelik dünyamıza? Neden hep bir metinin ya da şiirin bitişiğindedir? Neden, hep "neden" ile başlayan bir soru cümlesinin öznesidir?
Gölgesiz renkler, gölgesiz sesler, gölgesiz şekiller... Gölgeden kurtulmanın bir imkanı mıdır minyatür? Ama hep harflerin gölgesinde bulur yerini bu sahipsiz görüntüler sahifelerin âleminde. Âh evet, gölge yoksa zaman yok! Ateş var yakmıyor, nehir var boğmuyor. Eller dokunmuyor, gözler bakmıyor. Bir işaret dili bu, fotoğraf değil, resim değil. Tecelli ile teselli arasında bırakıyor insanın yüreğini.
UYKU ve RÜYÂ...
- " (...) Nasıl ki renkleri ve şekilleri işite işite, hikâyesini dinleye dinleye bellemiş ve bunların varlığını kendi öz gözüyle doğrulayamamış anadan doğma bir köre renkler ve şekiller ne kadar izâh edilse anlayış sağlanamaz ve körün gözünde bunlar, inanılması imkânsız şeyler gibi kalır. Halbuki Allah, kullarına, bu noktayı imkânsız görmemeleri için nebîlik hassasından örneklik bir pay ihsan etmiştir. O da uyku ve rüyâdır."
Esseyyid Abdülhakim Arvasi 
Salih Mirzabeyoğlu 
Sefine sahife191. 4.Levha -Şuur ve Kâinat- Hakikat-i Ferdiyye, İBDA Yayınları
Georgia O'Keeffe
"Hakkında söyleyecek kelime bulamadığım, başka hiçbir şekilde ifade edemeyeceğim şeyleri, renkler ve şekiller ile ifade edebileceğimi farkettim.”
Yaşamak için hiçbir sebebiniz kalmadığında, komik bir şey olur. Varlığınız, tüm keskin kenarlarını kaybeder. Artık dik düşüşler, tırmanacak tepeler yoktur. Renkler, etrafınızdaki her şey, aynı gri tonda resmedilmişcesine anlamsız şekiller ve görüntülere dönüşene kadar bulanıklaşır ve birbirine karışır. Sizi şaşırtabilecek ya da o eski neşe ve korku anlarını yeniden canlandırabilecek hiçbir şey yoktur. Hiçbir insan sizin kadar hissiz ve kayıtsız olamaz. Ve sonra, kendinizi bu uyuşuk, monoton rutine bırakmak üzereyken, bir şey kopar. Yeter, dersiniz.
Alexandra Monir