1.2.3.4 KORKMUYORUM
.
" Ama babam hiç öpmezdi ki beni. "
Yıllar sonra bir arkadaşı, " Senin gözlerinde hiç silinmeyen garip bir hüzün var, " demişti. Oysa ki, görünen yasaklanmış, bastırılmış duyguların dışarıdan görünümüydü bence.
Titiz mi titiz bir anne, otoriter bir baba. İki ağabey ve kocaman bir yalnızlık. Himm bir de gözlüleri.
Okulların açılmasıyla kara listenin başına alınan " Oyuncaklar " . Toplanıp yüklüğe yatakların en üstüne konur ki kış boyunca ulaşılmasın. Sokağa çıkıp oynamak da yasak tabiki.
Bir tek Yusuf' un geldiği gün var. Onunla olduğunda mutlu olsa da, gelince anlıyor ki göz muayene günü geldi.
Yalnız büyüyen, kendisine hayali arkadaşlar edinen bir kız Zeynep. Fakat bu arkadaşlar bilinenlerden değil, kah eski oturduğu apartman kah bir ağaç ile konuşur senelerce. Ve tüm bu yalnızlığın yaratmış olduğu boşluğu, büyüdüğü zaman her salı günü oyuncak müzesine giderek doldurmaya çalışır Zeynep. Müzenin içerisini gezme cesaretini gösteremese de, kantininde oturmak ve sandalyeler ile konuşmak şimdilik yeterlidir ona...
Zeynep e duygulanacak, keşke hiçbir çocuk sevgisiz büyümese diyeceksiniz. Bazı satırlarda çocukluğunuza gidecek( ki ben bunu yaşadım! ), bazen de tebessüm edeceksiniz. Ama en önemlisi anne_babanın çocuklar üzerindeki tutumunun önemini ve sevginin ne derece önemli olduğunu anlayacak ve benim gibi yavrularınıza sarılma ihtiyacı hissedeceksiniz.
@librumkitap dan basılmış olan 
Ayşe Dündar kaleminden bu güzel kitabı keyifle okuyun.
