"Oysa bunlar için savaşılmamıştı. Bunlar için savaşmayı kimse düşünmemişti, düşünülmezdi de. Ama savaşarak neyi ortadan kaldırmak istemişlerse, savaştan sonra o gelmişti. Tuhaf bir kader."
Kurtuluş Savaşı'nda savaştığı zihniyetin, ülkesini bir bir ele geçirmesini 50 yıl hiç evinden çıkmadan gül yetiştirerek protesto eden bir adam... Kazandıkları savaşa rağmen uğruna cephede mücadele ettikleri ne varsa ortadan kaldırmaya çalışan bir düzen...
Sinsice gelen yeni kültür, yeni alışkanlıklar, dikilen binalar... Hepsi parke taşlarının üstüne dökülen asfalt gibi. Unutulan ve özlem duyanı pek az olan eski... Cami avlularındaki buluşmalar, kalbi ısıtan sahabi muhabbetleri, evliya sohbetleri, Müslüman saatine göre yaşayan hayatlar...Hepsi unutulmuş, hepsi.
Çok acı bir yüzleşme ve yüzleşmenin ardından bir haykırış... Haykırışa karşılık utanan ve yere eğilen yüzler... Bunları okurken şimdi kızaracak çok az yüzün kaldığını, herkesin bu basit ve korkunç yeniye alıştığını, yadırgamadığını, başka türlüsü için bırak mücadele etmeyi artık daha başkasının tahayyül bile edilemediğini fark eden ben...
Cahit Zarifoğlu 
Yedi Güzel Adam 'ı anlatmaya başlarken. Rasim Özdenören de o güzel adamlardan biri. Gül Yetiştiren Adam ise tek romanı.
"Şehir yıkıntıları. İnsan yıkıntıları. Kadavralar." Kitabın anlattığına eş bir
