Gül Yetiştiren Adam
Kitapla ilgili daha detaylı yorumum : youtu.be/wjFxbY9ajjM
"Bu insanlar dev midir
Yatak görmemiş gövde midir" der 
Cahit Zarifoğlu 
Yedi Güzel Adam 'ı anlatmaya başlarken. Rasim Özdenören de o güzel adamlardan biri. Gül Yetiştiren Adam ise tek romanı.
"Şehir yıkıntıları. İnsan yıkıntıları. Kadavralar." Kitabın anlattığına eş bir girişle başlıyor kitap.
Açık bir modernleşme ya da daha doğru bir ifadeyle kültürel yabancılaşma eleştirisi okuyoruz. İki ayrı hikaye ayrı kollarda ilerliyor. Gelenekseli temsil eden Gül Yetiştiren Adam ve modern yaşamı temsilen Sitare ve arkadaşlarının yaşamı.
Gül Yetiştiren Adam, Cumhuriyet kurulurken yapılan yanlışlara ve toplumun çarpık modernleşmesine tepki olarak 50 yıldır evinden çıkmayan, hayatını gül yetiştirerek ve bu değişimden soyutlayarak Gandhi-vari bir pasif direnişte olan bir insan. Burada hem bir düşünce tarzını ve bunun aşamalarını, insanın kendini sorgulamasını, hem de bir duruşu görüyoruz.
Diğer tarafta ise Sitare ve arkadaşlarının yaşamı üzerinden çarpık modernleşmeyi, insanlar arasındaki yüzeysel ve sığ ilişkileri, kültürel yozlaşmanın toplumu ve bireyi, sosyolojik, mimari, düşünce hayatında vb. ne kadar etkileyebileceğini, bunların bizden alıp götürdüklerine şahit oluyoruz.
Kitapta en beğendiğim şey yazarın dili çok duru bir şekilde kullanması diyebilirim. Bu kadar sade olup bu kadar yavanlıktan uzak olması çok özel bence. Ayrıca şiirsel bir tarafı da var.
Rasim Özdenören'in roman türünde tek eseri demiştim, kendisi daha çok öykü, deneme ve fikir kitapları yazıyor. Kendi inanç-fikir dünyasını anlatmayı, insanlara duyurmayı istiyor. Sosyolojik olarak, fikir olarak hem yaşadığı yakın tarihe hem günümüze dair farklı fikirleri mevcut. Bu toprakların bir öze bir kimliğe sahip olduğunu ve o özden o kimlikten uzaklaştıkça kendimize yabancılaşacağımıza değiniyor.
Benim kendisinden okuduğum ilk kitabı oldu. Yakın zamanda deneme kitaplarını da okumaya başlayacağım. Keyifli okumalar.
··
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.