Bir İstanbul ve insan panoraması okumaya, anlatıma çarpılmaya, altını çizmeye doyamayacağınız cümlelere hazır mısınız?
Mekan; İstanbul’un tekinsiz mahallelerinden biri, bazen Beyoğlu’nun arka sokakları, bazen Balat’a inen caddeler, çokça Unkapanı’nın taksici girmeyen ara sokakları ve en çok da o sokaklardaki o viran evlerin içi.
Kahramanlar; mahallede bir şekilde kendi izlerini bırakmış ama toplumun gözünü kaçırdığı, çoğunlukla yok saydığı o insanlar. Sıradan ama derdi kendinden büyük çocuk, genç, yaşlı, kadın, erkek.
Konu, bu mahallenin o insanlarının kalbi, ruhu, acıları, yaşanmışlıkları ve yaşayamadıkları ve daha nicesi.
Zaman, bir di’li geçmişin gölgesinde doksanlar yer yer şimdiye yakınlaşan bir nevi mahalle hatırası.
Anlatıcı, tüm yaşanılanların bazen şahidi bazen rivayetçisi ama onların söyleyemedikleri ne varsa, her şeyin bir iç sesi.
Her bir hikaye kalpten vurucu, bazı cümleler nefes kesici ve heyhat o nasıl aşk betimlemeleri
Ben altını çizmelere doyamadığım, bu nasıl güzel sevmektir öyle dediğim, ayrılığı, acıyı hissederek,dönemin sosyal ve siyasal zorluklarını anlayarak okuduğum cümlelere , dahi anlatıma yine vuruldum.
Şarkılar, nağmeler, şairlerle süslenen satırlarda lirizmi iliklerinize kadar hissetme garantili. Tavsiyeden çok öte , okumalı, okunmalı.
Yeni Hayat kitabında diyordu ya, 'Bir kitap okudum ve hayatım değişti.' diye. Benim yaşadığımı anlatan cümle biraz bu, ama en çok da 
Kemal Sayar 'ın bir kitabında geçen şu alıntı:
