“Gülbahar tepeden tırnağa muhabbet kesilmişti. İliklerine kadar sevgiyle dolmuştu. Elinin her değdiği şey, canlı cansız bir sevgi yalımında ürperiyordu. Gülbahar sarayda bir sevgi uğuntusu gibi durmadan dönüyor, bir an olsun yerinde duramıyordu. Bir an büyük bir sevinç içinde çalkanıyor, bir an karanlık bir umutsuzluğa düşüyordu. Sevgisi de korkusu da hışım gibi vuruyordu.”
Sayfa 36Kitabı okuyor
“Niçin hep onu düşünüyor, niçin o geliyordu gözlerinin önüne? Uykuda, düşte hep o vardı. Her nereye baksa onu görüyordu. Kime, neye dokunsa, önce ona dokunuyordu. Bir hoş olmuştu. Her nereye gitse yüreği onu zindana zindana çekiyordu.”
Sayfa 33 - Gülbahar’ın, durmaksızın Ahmed’i düşündüğüdür.Kitabı okuyor
Aşık olmayı bilmeyen aşık olmasın...
Bir yalnızlığa batmıştı. Ipıssız dünyada tek başına yüzer gibiydi.
Sayfa 62Kitabı okuyor
Nerdeee o eski aşklar...
Duvarın dibine çöktüler. El ele hiç kıpırdamadan öyle kaldılar, yürek yüreğe. Gecenin sessizliginde birbirlerinin kanlarının süzülüşünü bile duyuyorlardı.
Sayfa 44Kitabı okuyor
"Biz hep böyle, her şeyde birlik olsak, kimse bize diş geçiremez. Bize dağlar, şahlar dayanamaz. Hiç kimse... Yeter ki böyle birlikte olalım."
Sayfa 112Kitabı okudu
Çok insan var şu dünyada. Ama hayırlı bir iş için olsa böyle bir araya gelmezler.
Sayfa 103Kitabı okudu
Her duygusu dizginlenemez bir şahlanış içindeydi.
Sevgisi de korkusu da hışım gibi vuruyordu.
“Yadigar gelen at kimseye verilmez. Baş verilir, at verilmez, Paşa bunu bilmez mi?”
Niçin hep onu düşünüyor, niçin o geliyordu gözlerinin önüne? Uykuda, düşte hep o vardı. Her nereye baksa onu görüyordu. Kime neye dokunsa, önce ona dokunuyordu.
Dünyanın ortasında tek başına kalmış bir hali vardı. Yalnız, yapayalnız.
Paşa kızı Gülbahar.
Köylüler onun adını hiç söylemiyorlar, ona hep Gülen Kız diyorlardı. Gülerken yanakları çukurlaşıyordu.
Sayfa 27Kitabı okuyor
Onun yüreğini yakan derdi hiç kimse bilmeyecekti.
"Alışır, alışırsın. Bu dünyada başka türlü yaşamanın hiçbir çaresi yok.."
Sayfa 74Kitabı okuyor