İçmek, şarkı söylemek, konuşmak, bunların hiçbiri kendiliğinden güzel değildir. Güzellik bunların yapılış yolundan doğar. Bunları güzel, doğru dürüst yaparsak güzel olur, yapmazsak çirkin olur. Sevmekte öyle: Güzel olan, övülmeye değen her şey sevgi değil, bizi sevginin güzeline yönelten Sevgi’dir.
Birbirini en çok sevenler birbirine en az benzeyenlerdir; herkes kendine benzeyeni değil, tam karşıtını arar; nasıl ki kuru ıslağı, soğuk sıcağı, acı tatlıyı, keskin körü, boş doluyu ister; çünkü her şey kendi karşıtı işe beslenir. Benzerin benzere hiç faydası yoktur.
"Düşünen bir insan için dinlemek ve söylemekten daha keyifli bir şey olabilir mi?"
Kendi içindeki kötülüğün yok edemediği bir varlığı dışarıdan gelme bir kötülüğün yok edebileceği de düşünülemez.
Sayfa 355 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Dünyada en güzel şey, bela karşısında elden geldiği kadar istifini bozmamak, boşuna bağırıp çağırmamaktır; çünkü başımıza gelenlerin nesi iyi, nesi kötü bilemeyiz, tepinmekle bir şey kazanmayız; insanda hiçbir şey o kadar büyütülmeye değmez.
Sayfa 348 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Doğrunun hatırı bir insanın hatırından daha büyüktür.
Sayfa 335 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Göğsüne vurarak kalbine seslendi,dayan kalbim.
Bir zamanlar daha büyük kötülüklere dayanmıştın.
Sayfa 143Kitabı okuyor
Büyük Eflatun'dan bir sayfa okuyorum. Gayri hiçbir şey anlamıyorum. Niye derseniz, Eflatun'un apaçık, olağanüstü, hikmet dolu sözlerinin az ötesinde, daha da apaçık, korkunç büyüklükte, göz kamaştırıcı, her anlamı tepetaklak eden, çürüten, ayaklarını havada sallandıran bir son sebep var da ondan.
Sayfa 27Kitabı okuyor
Nokta
Sokrates o zaman düşünür ki topluma en büyük kötülükler; her şeyi bildiklerini sanan fakat hiçbir şey bilmedikleri gibi, bir şey bilmediklerini bilmeyen bu yarı cahillerden gelmektedir.
Eflatun'un Phedon'unu okurken diyalogların sonlarına doğru iyice batağa saplandığımızı fark ettim. Sokrat, ruhun ölümsüzlüğüne ve onun aşkın bir alemde yaşayacağına beni inandıramadı. Sokrat'ın öğrencilerinin ağladıklarına bakılırsa, artık onların da inanmadıkları anlaşılır. Yoksa niye ağlayacaklardı ki!
Sayfa 26Kitabı okuyor