Nasıl anlamak gerekirdi bu gözyaşlarını? Yaralı bir ruh hep kanayan yarasına ilişkin gizleri mi açığa vuruyordu böylece? Yoksa içinde başlayan başarılı insan oluşumunu sürdürememiş olmasına... çocuk yaşlarından başlayarak, başarısızlıklarla mücadele ede ede zorluklar karşısında yılmayan bir kişilik geliştirememiş olmasına... erimiş bir çeliğe benzeyen zengin iç güçlerine son suyunu verememiş olduğu için şimdi iradesinin yeterli sertlikten yoksun olmasına.
insana dair bir şeyler bilmenin felsefe bilmekten de, hukuk bilmekten de çok daha önemli olduğunu anladı.
Bir kez çok kitabi ve ağdalı bir dille konuşuyordu; köylüye lafı bin kez yinelemenin, bilimsel konuşmanın hiçbir yararı yoktur. Çok geçmeden beyle köylülerin birbirlerini anlamak şöyle dursun, bambaşka tellerden bambaşka havalar çalmakta oldukları ortaya çıktı.
Neden gidip kara cahil bir yaşama mahkûm etmek istiyorsun kendini?
Tatlı gençlik yıllarından, ileri yaşların sert, katı yıllarına giderken tüm insancıl eğilimlerinizi, duygularınızı yanınıza almayı unutmayın, yolda bırakmayın onları, sonra yerlerinden kaldıramazsınız. Hemen ileride sizi beklemekte olan yaşlılık korkunçtur, hiçbir şeyi geri vermez! Mezar bile ondan daha merhametli, daha lütufkârdır, "Burada bir insan gömülüdür!" diye yazar çünkü mezarın üzerinde; ama yaşlılığın insanlıktan çıkmış soğuk, duygusuz çizgilerinde okunacak hiçbir şey yoktur.
“unutmamalıyız ki dünyamız sıra dışı olayların yasandigi bi yerdir, bunlar öyle olaylardır ki, bazen tamamen ihtimal dışında oldukları düşünülür.”
Gogol sen ben misin?
Sıcaklığı kalmamış bakışlarım hiçbir şeyi konuk etmiyor kendine, hiçbir şey bana gülünç gelmiyor, eskiden yüzümde canlı hareketler yaratan, bitmez tükenmez biçimde gülmeme, konuşmama neden olan şeyler şimdi gözümün önünden ilgisizce akıp geçiyor, kımıltısız dudaklarım kayıtsızlığını, buz gibi sessizliğini bozmuyor. Ah, benim gençliğim! Diriliğim, tazeliğim, ah!
Tam yerini bulmuş bir söz, tıpkı yazı gibidir; balta bile vız gelir ona!
Sevdiğim insanlar ille de sevinsinler, mutlu olsunlar isterim.
devlette çalışmak, göze girmek, mevki sahibi olmak, böylelikle parlayıp öne çıkarak toplumumuzdaki sahte, aldatıcı yapılanışın renksiz, buz gibi soğuk doruklarında kendine bir yer edinebilmek hırsı ve umuduyla
Duymuyorlar, görmüyorlar, dinlemiyorlar beni. Ben onlara ne yaptım ki? Bana niye eziyet ediyorlar? Hiçbir şey yapmadım. Gücüm yok, çektirdikleri acılara dayanamıyorum, başım yanıyor, gözümün önündeki her şey dönüyor.
Sayfa 63Kitabı okudu
Öyle ya, insanın ruhuna süzülüp içinden neler geçtiğini anlayamazsınız ki!
Sayfa 163Kitabı okudu
Ve bu zavallı genç memur, yaşadığı şu dar ömründe, insan denen yaratıkta insanlık dışı onca şey görmekten, kültürlü, sosyete üyesi, zarif olma iddiası taşıyan ve hatta (aman Tanrım! Evet ve hatta) dünya âleminin soylu kabul ettiği kişilerde ustaca gizlenmiş nice kabalıklar görmekten nasıl ürpermiş, elleriyle yüzünü kapayarak nasıl tir tir titremişti...
Sayfa 146Kitabı okudu
“Denizde kum, insanoğlunda tutku!”
Ah, şu insanlar! Onların hemcinsine yaptığını canavarlar yapmaz.
