Son
Yaşamayı da amma yüzüme gözüme bulaştırdım.
Sayfa 222
Son
Bir süre sessiz ve kıpırtısız kalmalıyım, sonra şu parıltılı acı kumsalında ağır ağır o mavi, masmavi dalgaya doğru yürümeliyim. Mavilik nasıl da müthiş bir mutluluk. Maviliğini ne kadar mavi olabileceğini hiç bilmemişim. Yaşamayı da amma yüzüme gözüme bulaştırdım. Artık her şeyi biliyorum.
Sayfa 222
Yüreği hiçbir zaman bu kadar kara, kederli olmamıştı.
Sayfa 179
“Öleceğimi bilsem ona bakmaktan vazgeçmezdim.” diye düşündü.
Sayfa 35
4 harf 1 ömür ♡
Arkadaş olduk
Karanlıkta kaldık
Şıngılı mıngılı pıs (ne demekse artık :D)
Çocukluğumun favori oyun tekerlemesi bu. Oynuyorum gülüyorum. Böyle böyle geçiyor zaman. :)
Dün sabah 10 civarı. Kahvaltı masası.
Anni, yarın anneler günü ne yapalım?
Sen kitabını oku, ben yemek yaparım (gülüyor, kahkahası meşhurdur) sonra kahve yaparsın içeriz. Kapanış
Aşk, ondan yana döndüğünde parıltısını kaybediyordu sanki.
Sayfa 10
Ben şurada deliriyorum, kimsenin haberi yok. Elimden bir şey gelmiyor, uğraşsam da boşuna…
Sayfa 9
Olamadık
Eğer bir Tanrı varsa ve insanları görüyorsa bu kadar budala sürüsünü ben mi yarattım diye kahkaha atıyor olabilir.
Hayat beladan başka bir şey değildir. İnsanlar belanın ta kendisidir!
Dünyayı bir oda olarak varsayalım. Dışına çıkıp penceresinden bakalım. Hepimiz yok olmaya mahkumuz ve hiçiz... peki bu vahşet neden? Doğamız gereki vahşiyiz kana susamış caniyiz ama bu kadarı yeter!
Mavi gökyüzü altında karanlıkta Yaşar olduk. Cebimize kağıt parçaları girdi, kibirle dolduk. Vücudunu sergileyene alkış tuttuk, sanatını yapana yüz çevirir olduk. Bilimi geride tutup, cahilliğe ilerler olduk. İnsanların birbirini katletmesini seyreder olduk. Toplu katliamlara savaş denildi, topla tüfekle gidildi gururla dolduk. Ormanlarımız yok edildi oksijensiz kaldık, yerine dikilen taş yığınlarına sevinir olduk. Her gün sayısız kadın öldü unutur olduk. Hayvanlara uçkur çözüldü göz yumar olduk. Çoçukların oyuncak bebekleri ellerinden alınıp, karınlarına çoçuk konuldu susar olduk...
Ah biz her şeyi olduk insan olamadık.😔
Arzu Aytan
Herhangi bir acı ya da hayret içermeyen bir duyguydu bu. Yalnızca önünde beliren karanlık, kocaman, ama pürüzsüz ve sessiz bir şey üstüne üstüne gelen.. Düşsel, çaresiz bir uyuşukluk içinde oracıkta kalakalmıştı, üstüne üstüne gelen karanlıktan kaçmayı bile aklından geçirmiyordu.
Sayfa 170