İnsan, felaketlerin bataklığı üstünde kuramaz yaşamını
Sayfa 138
İnsanların kendisine karşı kötü davrandıklarını düşünüyordu, ama onları kolayca bağışlıyordu.
Sayfa 107
İlk günlerde o kadar çok ağlamıştı ki, gözyaşı pınarlarının kapasitesine kendi bile şaşırmıştı. Bilim adamları, bir insanın gözünden ne kadar çok tuzlu su akabileceğini bilirler mi?
Sayfa 82
Aklım başımda, birtakım doğru fikirler üretiyormuş gibi görünüyorum. Aslında bir depremin tam ortasındayım. İşlerin nasıl son bulacağını bir tek Tanrı biliyor…
Sayfa 77
Merhamet et bana, Ruhum.
İdrakimin ötesinde bir Talih gösterdin bana.
Sen ve Talih bir dağın zirvesinde duruyorsunuz,
Sefillik ve ben ise bir vadinin çukurunda yapayalnızız.
Dağ ile vadi bir gün birleşecek mi dersin?
Bana merhamet et, Ruhum.
Güzelliği sundun bana,
Hemen sonra gizledin onu benden.
Sen ve Güzellik ışıklar içinde
Sayfa 7
Bakışlarımda bir anlam varsa bana aittir
Ellerim bütün bedenim bana aittir
Tanıştığım güneş, yıkandığım ırmaklar
Derin ve tozlu yollar
Öptüğüm dudaklar bana aittir
Bu dünyayı kendi gözlerimle görmeyi öğrendim sonunda
Gözlerim bana aittir
Sayısız kitap sesleniyor bulundukları yerden
Onlar nice sabahlarıma tanıktırlar
Nice uykusuz gece
“Öleceğimi bilsem ona bakmaktan vazgeçmezdim.” diye düşündü.
Sayfa 35
Aşk, ondan yana döndüğünde parıltısını kaybediyordu sanki.
Sayfa 10
Ben şurada deliriyorum, kimsenin haberi yok. Elimden bir şey gelmiyor, uğraşsam da boşuna…
Sayfa 9
Sevdi; sevilmedi; ve yaşamı felaketle son buldu.
Sayfa 5