"Tek yolu bu," diyoruz; tek merkezden çizilebilecek yarıçaplar kadar çok yolu var oysa.
"Çünkü bir insan, bir şeyleri kendi haline bırakmaya gücünün ve zamanının yettiği oranda zengindir."
“Zaman yalnızca içinde balık tuttuğum bir akarsu. Suyundan içerim ve içerken kumlu dibini görüp anlarım ne kadar sığ olduğunu. Cılız akıntısı kayıp gider ama kalır sonsuzluğu. Ah, daha derinden içebilsem! Gökyüzünde bir balığım ben, altımda çakıl gibi yıldızlar... Tekini bile saymaya yetmez muhasebem. Alfabenin ilk harfini bile bilmem. Doğduğum günkü kadar bilge olamadığıma üzülürüm her dem. Akıl bir balta, kavrayıp aralar yolunu olayların esrarına.”
Tek bir narin yağmur bile çimenlerin yeşilliğinin göze çok daha canlı görünmesini sağlayabilir. Benzer şekilde beklentilerimiz de aklımız daha iyi düşüncelerle dolduğunda aydınlanıp parlamaya başlar. O yüzden daima şimdide yaşamayı ve tıpkı üzerine düşen en ufak çiy damlalarından bile faydalandığını belli eden çimen yaprakları gibi, karşımıza çıkan her fırsatı değerlendirmeyi başardığımız takdirde kendimizi kutsanmış saymamız gerekir ama bunun yerine hep geçmiş fırsatların telafisini yapmaya çalışarak zaman harcıyor ve bunu görev biliyoruz. Baharın geldiğini görmemize rağmen hala kışa tutunmaya devam ediyoruz.