Saat sabahın beşi. Uykudan bir anda irkilince anladım yalnız olduğumu. Aslında ben öğlen on ikide de yalnızım. Öğleden sonra saat üç oluyor yine yalnızım. Akşam saat beşi çeyrek geçe, gün batımına yakın bir an olsun yalnızlığımı unutuyorum. Sonra güneşin batması ile birlikte düşüncelerim, benliğim, geçmişim, geleceğim hep birlikte batıyorlar ve haliyle akşam da yalnızım. Hele ki gece yarılarından hiç bahsetmeyelim.
Sayfa 19