bir cümle
Saatler seninle aynı yaşta bugün
İnanmaya geç kaldığım bir resimde
Duvarda asılı kalmış gülüşün
Ardından yıkık şehirler, viraneler bırakan
Olağanüstü bir yenilme vaktiydi çerçevede düşün
Sen bir cümleydin dudaktan çıkan
Kalbimde ihtilal yaratan,
Bir cümleydin fırtınalar kopartan
Bir cümle kitabın ortasından kuşlar uçurtan
İnsanlarla dolu
Engin bahçelerden geri kalmış
Zamansız çiçekler açıyor saçlarında.
Bir portakal olsa
Ancak bu kadar turuncu olurdu sesi,
Bir gül olsa
Ancak bu kadar güze! kokardı;
Umutlu umutsuzluğuyla geceleri
Zarları okşayan bir kumarbaz şefkati....
Turan Çalışkan
Şimdi bir soru işareti gibi kaldım şu dünyada.
Dokunup yaprakların üstüne düşmüş çiylere
Uzanıp gölgesine bir portakal ağacının
Kulak vererek cırcırböceklerinin sesine
Ahmet Erhan
kahvaltısını yarım bırakmış bir hastabakıcının sedyeyi
kavrayışındaki sinirlilik; seni taşıyan
beni bir tek o sevdi cümlesinde geçen seni
bana portakal aç diyen Türkçenin sahibi
ben hiç şair değilim, buna hiç şaşırmadım.
Osman Konuk
Bazı insanlardan kopmak güç. Bu bazen aileden biri olur bazen eski bir dost bazen yeni biri. Zihnimizde yok saysak da varlığı bir türlü son bulmuyor, kopamıyor insan. Ne tuhaf. Aynı kitapta geçiyor: "Yaşayan birinin yası nasıl tutulur diye soruyordu kendi kendine." Her şey bu soruda gizli sevgili okur. Yüreğimizden söküp attık mı birini,
Bu çağda sevmeler de bir tuhaf. Sevgi mi bir anlık heves mi yoksa bir çıkar bir çarpık beklenti mi bilemiyor insan. Némirovsky, "Ona olan sevgisinin baki olacağını dünyanın döndüğünü, güneşin aydınlattığını ve geceden sonra günün ağardığını bildiği gibi biliyordu." der. Gerçek sevgi, çağ değişse de hissedilir sevgili okur. O emin olma
Bakmamı bekle
Birkaç dakika gözlerimi açtığımda nefes kesici bir manzarayla karşılaştım;Adeta batmak için benim bakmamı bekleyen güneş,bütün Bodnat’ı canlı bir portakal rengine bürümüştü. 
Bugün Kalan Hayatımın İlk Günü
Mayıs ise aylardan.
Portakal çiçeği kokuyorsa sabah..
Şarkı söylüyorsa sahilde rüzgar. .
Tam zamanı değil midir, baharın, şiirin ve aşkın...?
Birhan EROĞLU
Ömer Seyfettin 23 Şubat 1920’de şeker hastalığından ötürü son durağı olacak Haydarpaşa Hastanesi’ne kaldırılmış, 6 Mart 1920’de ise bu hastanede son nefesini vermişti. Bayazoğlu ünlü yazar Ömer Seyfettin’in hazin ölüm hikayesini şöyle anlatıyor:
Şeker hastası olmuştu ve daha kötüsü bu maraz hızla ilerliyordu. Fakat bundan ne kendisinin ne de