Hayatın en memnun olduğu anında bile, ruhudaki eksiklik hissi bir başka ihtiyaçla dağlanıyor; şimdi zannediyordu ki bu ihtiyaç, ancak böyle sıcak bir sevgiyle, böyle dostane bir vefayla tatmin edilecek...
Artık, hayat kavgalarındaki yaralanma tehlikesine karşı tamamen dayanıklı bir zırhla silahlanmış olduğuna inanarak öylece yaşamaya başladı.
Lâyık olan mutlu olur veya Goethe'nin dediği gibi, lâyık olan kazanır ve kazanamayan lâyık değildir.
Hayata karşı isyan insanı hatta rahattan mahrum bırakıyor, felaketten felakete değil, sefaletlere, hatta rezaletlere atıyor, pislik içinde bile çalkalıyordu.
Sayfa 232Kitabı okuyor
Mademki aşk ile saadet ne kadar mümkün değilse aşk ile namus da o kadar imkansızdır.
Sayfa 231Kitabı okuyor
Ah bu aşk ne acı bir yaraymış, ne uğursuz şeymiş!
Sayfa 224Kitabı okuyor
Şöhret, arzu, aşk... Hepsi, hepsi boştu. Tutanacak, hayatta yardımcı olacak hiç, hiçbir şey yoktu. Yokluktan başka hiçbir şey hakiki, hiçbir şey, sonsuz değildi.
Sayfa 220Kitabı okuyor
İnsan işine geldiği gibi hareket eder. Bu insan doğasının gereği...
Sayfa 198Kitabı okuyor
Ah bu dünyada herkes kendini, sadece kendini, hatta başkalarının zararına olarak kendini mi düşünürdü?
Sayfa 172Kitabı okuyor