Abim Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan'ı Saygıyla Anıyorum.
Bu kitap benim için çok özel bir kitap o yüzden incelemenin de öyle olması gerekiyor diye düşünüyorum ve şöyle başlamak istiyorum...
Deniz Gezmiş 'in babaannem tarafından akrabam olduğunu öğrendiğim de daha ilk okula gidiyordum. Anneannem anlatırdı atla göy meydanından geçerken dağ boyu olduğunu. Tabi o zamanlar olaylardan da fazla haberim yok.
Enternasyonal Marşı
Uyan artık uykudan uyan,
Uyan esirler dünyası!
Zulme karşı hıncımız volkan;
Bu ölüm-dirim kavgası.
Yıkalım bu köhne düzeni
Biz başka âlem isteriz!
Bizi hiçe sayanlar bilsin:
Bundan sonra her şey biziz!
Bu kavga en sonuncu
Kavgamızdır artık,
Enternasyonalle
Kurtulur insanlık.
Sayfa 71 - Yar Yayınları - 28. Baskı 2017Kitabı okudu
Bazı şeyler içine girmeden anlaşılamıyor!
Dört kelebek bir gün bir ateş görmüşler. Bunun nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istemişler. Birinci kelebek ateşe biraz yaklaşmış ve üzerinin aydınlandığını görmüş. Arkadaşlarının yanına gelmiş ve:
“Bu ateş aydınlatıcı bir şey!” demiş..
İkinci kelebek bununla yetinmeyerek daha fazla şey öğrenmek istemiş. Biraz daha yaklaşmış ve ısındığını hissetmiş… Demiş ki:
“Aynı zamanda bu ateş ısıtıcı bir şey!”
Üçüncü kelebek bununla da yetinmemiş. Biraz daha, biraz daha yaklaşmış. Bir anda ateşin kanatlarını yaladığını hissetmiş ve yanmış kanatlarıyla geri dönmüş. O da şöyle demiş:
“Ve bu ateş yakıcı birşey!
Sonuncu kelebek daha da çok şey öğrenmek istiyormuş…
Biraz yaklaşmış, aydınlandığını görmüş!
Biraz daha yaklaşmış, ısındığını hissetmiş!
Biraz daha yaklaşmış, ateş kanatlarını kavurmuş!
Ve biraz daha yaklaştıktan sonra tamamen yanan kelebek “pofff” diye ortadan kayboluvermiş…
Ateşin gerçekten ne olduğunu belki bir tek o öğrenmiş ama geri dönüpte anlatamamış… Çünkü o, kaybolmuş ateşin içinde; ve bir şeyi ancak içinde kaybolan bilebilirmiş!…
Bu gün şəhərə çökən yağış ilə içimizə illərin bəxş etdiyi sevincin,üzümüzdə donub qalan yarı soyuq,yarı ilıq,ötən illerin xatirəsi vardır.Hamısı bir-bir fikrimizdən,bəzən yavaş,bəzən isə sürətlə keçər.Gözlərimizdə yaş,dərin hüzün,amma bir tərəfdəndə üzümüzdə soyuq bir təbəssüm yaradar.İncidiyimiz könüldənmi düşdük yoxsa,yaşamaq həvəsində olduğumuz xəyallar ilə reallıqların arasında qalmaqdanmı yorulduq.Düşünürəm ki,sonuncu dəfə nə zaman ruhən yorulduğumuzu xatırlamırıqsa,demək dünənidə unutmuş,bu günü yaşayırmış kimiyik.Bu isə,ağıla gəlməyəcək qədər pis,axmaq vərdişdir.Həqiqət bundadır ki, keçmişi xatırlamamalı ama,onu unutmağa çalışmaq əbəs və faydasızdır.Keçmişdən faydalanmadan gələcək qurmaq nə qədər çətin olursa olsun,uzun sürən xoşbəxtlik və dinclik gətirir insana.Bəzən də düşünürəm ki, keçmiş dedikləri əgər keçmişdə qalıbsa,bəs onun verdiyi ağıl və təcrübə nə üçün geridə qalmır.Odur ki,keçmişin üçün ağlamaq yerinə,bəlkə də ona minnətdar olmalıyıq.Bilirsiz niyə?Çünki bir doğmanın və dostun bizə vermədiyi həyat dərsini,bizə çox gözəl izah edib.Bunun üçün həyatda hərşeyə görə üzgün olmağa dəyməz bəlkə də.Hə birdə heçbirşeyin bitməsinə görə üzülmə,yaşadığına görə sevin.Onsuzda hərşey bir gün bitir.
Yolun açık olsun..
Ben bunu ilk kez yürekten söyledim.
Ve ben bunu ilk kez böyle yürekten söyleyince;
“Yolun açık olsun”
Bir dua niteliği kazandı.
Kalbim barıştı seninle böylece,
Herkes ettiğini bulur; ben de, sen de..
Bu hep böyle..
