Düşler ülkesine gidiyorum
Yarım bıraktığım aklımı bulmaya
Anılarım rehberliğimi yapıyor
Nelerle karşılaşacağımı bilmez bir haldeyim
Bir ses duyar gibiyim belli belirsiz
Derin bir sessizlikteki mana sanki
Benliğimle biz olma arzusu taşıyan
Ritmi belirsiz ruhumun vuku bulduğu
Sensizle yanlızlık arasında
Gizemim çocukluğum
Bilgeliğim yetiskinligim
Uykusuz bir yolculuk bekliyor beni
Bir karnaval var içimde
Bulutlara karışacak sihir avuçlarımda
Kanatlarım yelken açacak
Sevgilerin kök saldığı maviliklere
Pusulam zihnimdeki hatıralar
Bir fısıltı yeter yön bulmama
İçimdeki sesin güzelliğini duyuyorum
Üfürdüm gökyüzüne raflarımın tozunu
Gidiyorum...
Pınar PEKĞÖZ
17/5/2022
BELKİ HİÇ OLMAMIŞTI
Sabahın erken saatleri… Caddeler boş… Kırlangıç çığlıkları havayı bir jilet gibi kesip duruyor. Oyunbaz kargalar kaldırımlarda paytak adım geziniyor. Baygın bir ıhlamur kokusu diğer bütün kokuları bastırmış, gönlünce yayılıyor. Şehir yeni yeni uyanıyor. Binlerce evde aynı anda kahrolası alarmlar çalıyor; düşler belki de en güzel yerinden
Karanlık odamda kaç gece uykusuz
Düşler kurup mavi bir şafak bekledim
Her defa hüsran, hicran, mutsuz, umutsuz
Hasrete hasret, derdime dert ekledim.
İsmail Ceylan
Memlekettem annem aradı.
Buğdayları biçtirmek için babamla birlikte memlekete gitmişlerdi.
Köydeki evimize tadilat yaptırmayı düşünüyorduk, usta ile görüşmüşler. Detaylar falan filan...
Ben de orda olsaydım, 1000 tane fotoğraf çekerdim.
Hatıralarım yitip gitmeden evvel.
İhtiyaca binaen olduça gerekli bi tadilat.
Lakin...
Üzülüyor insan.
Ve hatta
Nasıl, nereden başlayacağım bilmiyorum ama başlamak ve yazmak zorunda hissediyorum kendimi. Çünkü geçtiğimiz bir yılda insanın dertlerini, sıkıntılarını yazarak içini bir kağıda dökerek bir nebze de olsun hafiflettiğini öğrendim. Şu anda koca şehirde yalnız kalmanın, kimsesiz kalmanın üzüntüsü kasıp kavuruyor içimi , konuşacak kimsenin olmaması