Yaşam aşktan üstündür. Aşk yaşamın bir parçasıdır. Yaşarken severiz. Severek ve acı çekerek yaşarız.
Zaten başkalarının yaşam tarzlarına, inançlarına hoşgörülü olmak değil mi, “bir orman gibi kardeşcesine ve bir ağaç gibi tek başına tek ve hür yasamanın” esası?
Sayfa 116Kitabı okuyor
Yatılı okula gittikten birkaç ay sonra kedimin öldüğünü öğrenince anladım yalnızlıktan , sevgisizlikten ölünebileceğini.
Uzun uzun düşünüp en zararsız mesleğin itfaiyecilik olduğuna tam kanaat getirmiştim ki … Fransa’da kimi itfaiyecilerin kahraman olabilmek için , önce gizlice orman yangını çıkartıp sonra da söndürdülerini öğrendim.
Bütün savaşlara karşıyım çünkü bütün savaşlar insana karşı.
Sayfa 80Kitabı okuyor
Hepimiz ölümden korkarız ve Florida'da Ponce de Leon'un gençlik pınarını bulursak belki galip gelebileceğimiz bir savaş olarak görürüz ölümü. Tür olarak en totaliter eylemimiz, ölümü unutmaktır. Sonsuza dek yaşayacakmışız gibi davrandığımızdan, her birimizin içinde var olan doğum ve ölüm sürecine ilişkin açık seçik bir bilince sahip olmadığımızdan/gösterinin sonsuza dek süreceğini düşündüğümüzden, özgür olmayı beceremiyoruz.
Hayal gücü vardır. Dil ve hayal gücü sonsuz biçimlerde bir araya gelir ve dış alemi olduğu kadar, onun iç alemini de ifade eder. Yaratıcı, acı çeker. Yaşayabilmek için yaratmak zorundadır. Yaratma yoluyla acılarını azaltır.
Yirminci yüzyılın moda yaşam güvencesi, otomobillerdeki emniyet kemerlerinde, sigara içmemekte, kolesterolsüz yemeklerde ve genel olarak “sağlıklı yaşam” anlayışında kendini gösteriyor. Ölümü yadsımanın, ölümsüzlüğe öykünmenin en acizane arayışları türümüzün yok olup olmama ikilemiyle aynı anda gündeme geliyor. Ölümü yadsıyarak, ölümü gülünç ve çaresiz çabalarla ertelemeye çalışarak hayata körleşiyoruz.
Her zaman, her yerde ve her çağdaki "Büyük Aldatma" hep bu değil mi zaten? Birbirlerine karşı oynadıklarını sanıp taraf tutarak seyrettiklerimiz, aslında bize karşı oyun oynamak için birleşmiş kendi aralarında.
