Ne arıyor peki bu insanlar ? İlgi mi, sevgi mi şevkat mi ? Neden hep bi arayış içindeyiz ?
Her dönüm noktasında yeniden parlayan bir şey bu...
Hayat,hep arayış çokça kayboluş bazen de bulduklarımızla dışı tenha içi kargaşa dolu yüreklerin nefesi ise...
Bana bu nefesi ilk hissettiren bir mescid...rayihasi ancak gönlünü açtığında üzerine sinecek adı Gül..kendi Gülden öte bı mescit..orda başladı kendimi ilk seyretme heveslerim,benliğimi inşa etmekse dedikleri attığım ilk temel oradaydı.O zamanlar bı isim verdiğim şimdi telaffuz edecek olsam çocukça gelecek fakat o çocuk gönle göre gayet güzel bir defter bir de ben..sonra adım adım bir kaç kitap..
Ene 'Sus Ey Nefsim' bir kitap insana neler katar saymaya kalksak kelime yetişmez ama bu kitap için tek bir cümle kuracak olsam "gönlüme bir dua düşürdü" derim.O mescidde ortamın karanlığını aydınlatacak bir dua aniden dilime düşmüştü bu kitabı okuduğum demlerde,sonra duanın ortasında evet işte bu Allah'ım buna ihtiyacım var,bunu istiyorum diye heyecanla dilimden çıkana hayret etmiştim...
Sonra bir duanın kabulü bu kitap.... 
Muhabbetteki Sır
Sonra aradan geçen zamanla bir yeni lütuf bu kitap...
Adab
Yeniden başlamak kaybettiğim heyecanı kazanmak için 4-5 sene öncesine gidip o kitapları tekrar okumaya niyet ettim.
Kendimi kaybettiğim yerde değil bulduğum yerde aramak için
Okuduğum hiç bir kitaba bu kadar ciddiyetle dönmemiştim.Daha önce hiç okumamışım gibi dönüyorum varsa küçük de olsa bildiğim sıyrılıp.
bir boyun eğiş..bir dervişane diz çöküşle yeniden başlıyorum...
Kelimelere gerekli özeni göstermiyoruz. İnsanlara, duygulara, hak eden hiçbir şeye gerekli özeni göstermiyoruz. Yollarımız hep bir telaşla geçiyor. Sanki yolun sonu varmış, varılacak bir yer varmış gibi aceleyle yaşıyoruz her şeyi. Oysa gidilecek çok yol var ama bir bitişi yok. Hep bi arayış, hep bi kayboluş, hep bi yokuş...
İşte Böyle Delirdi Nietzsche
Ünlü filozof ve yazar Friedrich Nietzsche, yaşadığı dönemdeki acılara dayanamamış ve ikili ilişkilerde yüzü gülmemiştir. İster istemez hayatın anlamını sorgulamaya başlamıştır. Yaşadığı dönemde kötülük dört nala at koşturuyor, savaşlar çıkıyor, insanlar öldürülüyor ve acı çekiyor ve tanrı dahil buna kimse müdahale etmiyordu. Merhameti ve düşüncesi arasında kalan Nietzsche, sürekli bi sorgu içinde buluyordu kendini. Bi arayış içindeydi. Neden burdayız? Bizi kim yarattı? Bizimle neden ilgilenmiyor? Neden insanlar gözlerimin önünde ölüyor, acı çekiyor? Neden kimse bir şey yapmıyor? Dindar insanlar bile kötü, tanrı nerde? Bu sorular git gide Nietzsche'yi bunaltıyor ve bir çıkmaza sürüklüyordu. Bu evrende ve tüm canlılarda müthiş bir yaratılış vardı. O halde hiçbir şey, hiçlikten meydana gelmiş olamaz. Bu evrenin ve biz canlının bir yaratıcısı olmalıydı. O halde neden bu kadar acı, ve kötülük vardı? Ve bu kötü insanlara neden bir şey olmuyordu? Ve düşündü... düşündü... düşündü... ve dedi ki; "tanrı öldü." Delirmeden hemen önce bi insanın atı hunharca kırbaçladığını görüyor, atın acı içinde bağırdığına şahit oluyor, atın yanına gidiyor ve ona sarılıyor ve ağlıyor. Şöyle diyor: "Seni anlıyorum." Aslında Nietzsche'yi delirten yine insanlardı. Onların kötü olmasıydı ve onlara bir şey olmuyordu. O hep gerçeğin peşinden koştu ve bunu akıl sağlığıyla ödedi, ama bugün hâlâ hatırlanıyor. Eee kolay değil Nietzsche gibi bi kalp taşımak.
İnsan yaratıldığı günden ölene kadar hep Bi arayış içindedir ömür boyu arar durur hiç bir zaman bulamaz aradığını.