Ne arıyor peki bu insanlar ? İlgi mi, sevgi mi şevkat mi ? Neden hep bi arayış içindeyiz ?
Kelimelere gerekli özeni göstermiyoruz. İnsanlara, duygulara, hak eden hiçbir şeye gerekli özeni göstermiyoruz. Yollarımız hep bir telaşla geçiyor. Sanki yolun sonu varmış, varılacak bir yer varmış gibi aceleyle yaşıyoruz her şeyi. Oysa gidilecek çok yol var ama bir bitişi yok. Hep bi arayış, hep bi kayboluş, hep bi yokuş...
Her dönüm noktasında yeniden parlayan bir şey bu...
Hayat,hep arayış çokça kayboluş bazen de bulduklarımızla dışı tenha içi kargaşa dolu yüreklerin nefesi ise...
Bana bu nefesi ilk hissettiren bir mescid...rayihasi ancak gönlünü açtığında üzerine sinecek adı Gül..kendi Gülden öte bı mescit..orda başladı kendimi ilk seyretme heveslerim,benliğimi inşa etmekse dedikleri attığım ilk temel oradaydı.O zamanlar bı isim verdiğim şimdi telaffuz edecek olsam çocukça gelecek fakat o çocuk gönle göre gayet güzel bir defter bir de ben..sonra adım adım bir kaç kitap..
Ene 'Sus Ey Nefsim' bir kitap insana neler katar saymaya kalksak kelime yetişmez ama bu kitap için tek bir cümle kuracak olsam "gönlüme bir dua düşürdü" derim.O mescidde ortamın karanlığını aydınlatacak bir dua aniden dilime düşmüştü bu kitabı okuduğum demlerde,sonra duanın ortasında evet işte bu Allah'ım buna ihtiyacım var,bunu istiyorum diye heyecanla dilimden çıkana hayret etmiştim...
Sonra bir duanın kabulü bu kitap.... 
Muhabbetteki Sır
Sonra aradan geçen zamanla bir yeni lütuf bu kitap...
Adab
Yeniden başlamak kaybettiğim heyecanı kazanmak için 4-5 sene öncesine gidip o kitapları tekrar okumaya niyet ettim.
Kendimi kaybettiğim yerde değil bulduğum yerde aramak için
Okuduğum hiç bir kitaba bu kadar ciddiyetle dönmemiştim.Daha önce hiç okumamışım gibi dönüyorum varsa küçük de olsa bildiğim sıyrılıp.
bir boyun eğiş..bir dervişane diz çöküşle yeniden başlıyorum...
söylenecek çok şey var bi iletiye sığdıramadım..
İçimde yine o bastıramadığım doğuştan süregelen sıkıntı... Düşünüyorum bazen ah aslında bazen değil her zaman kafamın içindeki susturamadığım sesler düşündürüyor beni...
Düşünürken dünyadan uzaklaştığımı sanıyorum oysa sadece bi anlığına dünyayı görmezden geliyormuşum.
Kafamda öyle bi gürültü var ki sesleri duymamak adına sığındığım kitaplarım bile bazen susturamıyor...
Dalıp gidiyorum adını bilmediğim yerlere... Derdin nedir diyenlere cevap veremiyorum çünkü ne olduğunu ben bile bilmiyorum. Tek bildiğim bi şey var hep bir arayış içindeyim ne aradağımı kendim de bulamadım ama manasız bi şekilde bi beklentim var sokaktan geçerken, otobüste, evde, izlediğim dizilerde ve hatta okuduğum kitaplarda....
Her yerde aynı şeyi arıyorum ama henüz ne olduğunu ben bile bulamadım.
Bana bu satırları yazdıran nedir kafamın içinde dolanıp duran göğsümü daraltan o şey ne?...
Her sorunun cevabı olmaz demişti bir hocam. Ben de madem cevabı yok neden o sorular oluştu demiştim... Sahi sorular cevap almak için oluşmamış mıydı...
İç dünyama o kadar dalıyorum ki bazen dış dünyada olup bitenleri göremiyorum bile...
Hep o arayış ve hep cevabını bulamadığım sorular...
Düşüncelerimde boğulmaktan korkuyorum. Şunu da biliyorum ki ruhum çoktan pes edecek durumda o kadar yorgun ki çantasını toplamış gitmeye hazır gibi...
Yağmurlu havalarda içime oturan hüzün ve tatlı huzur, kitap okurken içinde kaybolduğum hayatlar, ve Rabb'imin beni beş vakit huzuruna beklediği gerçeği biraz olsun içimi rahatlatıyor olsa da kalbimdeki hüzün hiç bir zaman çıkmıyor ordan... Kim bilir belki de bu dünyaya ait olmadığımdandır...
Çok hızlı gittik, ruhlarımız geri de kaldı!
Teknolojinin de etkisiyle sanırım çok hızlı yaşıyoruz ve bu yüzden de hissetmeye, tadını çıkarmaya vaktimiz olmuyor. size de oluyor mu bilmiyorum ama, saçma sapan bir anda birden bire "lan ben napıyorum, ne arıyorum burda, bunu yapmak istiyor muyum?" gibi saçma sapan sorular soruyorum kendime, o an yaptığım her neyse anlam veremiyorum ya
Ne yazabildim kendime, ne de okudum kendimi.. hep bi arayış halinde derdimi, derdimle bildim kendimi..
tövbe tövbe..