Dostoyevski birinci bölümde yüksek bilinçli olmanın hastalık olduğunu ,normal bilincin yaşam için haliyle yeterli olabileceği lafı kısacası cehaletin mutluluk olduğuna getiriyor . ikinci bölümde otobiyografi(?) ya da karakterimizin utanılacak ve pişmanlık dolu hikayesini ele alıyor . Çocukluk yıllarından beri kendisini diğer insanlardan üstün tutup, çevresine zeki olduğunu kanıtlamak isteyen karakterin bu düşüncenin ilerde başına gelecek küçük düşürücü duruma sebep olduğunu görüyoruz .
Yeraltından NotlarFyodor Dostoyevski · Can Yayınları · 2020128,3bin okunma
Kendini boşuna harcamış olur insan,
Dilediğine ere de sevinç duymazsa.
Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi,
Yıkmakla kazandığın şey kuşkulu bir mutluluksa.
Ters,huysuz bir memurdum ama rüşvet almıyordum,yani hiç değilse bununla ödüllendirmem gerekiyordu kendimi.(kötü espri oldu ;ince olur diye düşünmüştüm ama görüyorum ki çirkin bir böbürlenmeden başka bir şey değilmiş...)